PIERWSZE CZYTANIE 2 Kor 4,7-15 Nosimy w naszym ciele konanie Jezusa Czytanie z Drugiego listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian Bracia: Przechowujemy skarb w naczyniach glinianych, aby z Boga była owa przeogromna moc, a nie z nas. Zewsząd znosimy cierpienia, lecz nie poddajemy się zwątpieniu; żyjemy w niedostatku, lecz nie rozpaczamy; znosimy prześladowania, lecz nie czujemy się osamotnieni, obalają nas na ziemię, lecz nie giniemy. Nosimy nieustannie w ciele naszym konanie Jezusa, aby życie Jezusa objawiało się w naszym ciele. Ciągle bowiem jesteśmy wydawani na śmierć z powodu Jezusa, aby życie Jezusa objawiło się w naszym śmiertelnym ciele. Tak więc działa w nas śmierć, podczas gdy w was – życie. Cieszę się przeto owym duchem wiary, według którego napisano: „Uwierzyłem, dlatego przemówiłem”; my także wierzymy i dlatego mówimy, przekonani, że Ten, który wskrzesił Jezusa, z Jezusem przywróci życie także nam i stawi nas przed sobą razem z wami. Wszystko to bowiem dla was, ażeby w pełni obfitująca łaska zwiększyła chwałę Bożą przez dziękczynienie wielu. Oto słowo Boże PSALM RESPONSORYJNY Ps 116B, Refren: Cenna przed Panem śmierć Jego wyznawców. Ufność miałem nawet wtedy, gdy mówiłem: „Jestem w wielkim ucisku”. I zalękniony wołałem: „Każdy człowiek jest kłamcą”. Czym się Bogu odpłacę za wszystko, co mi wyświadczył? Podniosę kielich zbawienia i wezwę imienia Pana. Cenna jest w oczach Pana śmierć jego wyznawców. Panie, jestem Twoim sługą, Twym sługą, synem Twojej służebnicy, Ty rozerwałeś moje kajdany. Tobie złożę ofiarę pochwalną i wezwę imienia Pana. Wypełnię me śluby dla Pana przed Jego ludem. ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ J 15,16 Alleluja, alleluja, alleluja Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem, abyście szli i owoc przynosili. Alleluja, alleluja, alleluja EWANGELIA Mt 20,20-28 Kielich mój pić będziecie Słowa Ewangelii według świętego Mateusza Matka synów Zebedeusza podeszła do Jezusa ze swoimi synami i oddając Mu pokłon, o coś Go prosiła. On ją zapytał: „Czego pragniesz?” Rzekła Mu: „Powiedz, żeby ci dwaj moi synowie zasiedli w Twoim królestwie, jeden po prawej, a drugi po lewej Twej stronie”. Odpowiadając Jezus rzekł: „Nie wiecie, o co prosicie. Czy możecie pić kielich, który Ja mam pić?” Odpowiedzieli Mu: „Możemy”. On rzekł do nich: „Kielich mój pić będziecie. Nie do Mnie jednak należy dać miejsce po mojej stronie prawej i lewej, ale dostanie się ono tym, dla których mój Ojciec je przygotował”. Gdy dziesięciu pozostałych to usłyszało, oburzyli się na tych dwóch braci. A Jezus przywołał ich do siebie i rzekł: „Wiecie, że władcy narodów uciskają je, a wielcy dają im odczuć swą władzę. Nie tak będzie u was. Lecz kto by między wami chciał się stać wielkim, niech będzie waszym sługą. A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem waszym. Na wzór Syna Człowieczego, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu”. Oto słowo Pańskie. ROZWAŻANIA DO CZYTAŃ Mamy być względem siebie takiego usposobienia, jakie było w Chrystusie Jezusie. On przyjął postać sługi i uniżył samego siebie aż do śmierci i to do śmierci krzyżowej. Kto zatem chce być wielki, musi stać się sługą wszystkich i niewolnikiem wszystkich. Marek Ristau *** Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego Komentarz do pierwszego czytania Kintsugi, to starożytna, japońska sztuka naprawiania potłuczonej ceramiki przy pomocy laki i sproszkowanych metali szlachetnych, złota, srebra lub platyny. W ten sposób to, co zniszczone, mogło otrzymać nowe, uszlachetnione życie. Współcześnie ta umiejętność powróciła w nowej odsłonie. Stała się nie tylko modną ideą w sztukach plastycznych, wpisuje się także w popularny trend bardziej świadomego i uważnego stylu życia. Ale Paweł nie pisze o odkrywaniu sztuki Dalekiego Wschodu i tworzeniu nowej filozofii życia. Mówi o życiu w bliskości z Jezusem i celu tej relacji. Porównanie duszy ludzkiej do naczynia glinianego jest nieprzypadkowe. Z doświadczenia wiemy, jak łatwo stłuc kubki i talerze ceramiczne, których na co dzień używamy. Podobnie my jesteśmy krusi i delikatni. Niewiele trzeba, jedno słowo za dużo, niepotrzebny gest i rany sączą się przez całe lata, bo stosowane lekarstwa są nieskuteczne. Paweł podkreśla, że mamy swoimi czynami i słowami dziękować za zbawczą moc Boga. Przekazywać ją dalej, by każdy miał dostęp do danej człowiekowi pełni życia i szczęścia. Chociaż to zadanie naraża nas na doznawanie nieustających ran od świata, bo idąc pod prąd obowiązujących wokół opinii i poglądów, jesteśmy niezrozumiani i odrzuceni, mamy błyszczeć mocą Boga jak naprawiona złotem ceramika. Komentarz do psalmu Słowa świętych wyniesionych na ołtarze i tych nieznanych szerokiej społeczności, a znanych osobiście, bliskich, sąsiadów lub przypadkowo poznanych ludzi, świadczą, że to, o czym pisze autor psalmu, jest prawdą. Bóg odmienia życie, choć jesteśmy przekonani, że nic lepszego nie może się już wydarzyć. Nie dotyczy to tylko osób „przegranych”, dotkniętych jakimkolwiek cierpieniem, którzy „we łzach sieją”. Także tych, którzy mają poukładane życie na satysfakcjonującym poziomie. Nie warto zatrzymywać się dłużej nad tym, co jest, bo siła miłości Boga, pragnienie byśmy byli szczęśliwi i Jego fantazja są nieograniczone. Komentarz do Ewangelii Bardzo ważne słowa padają z ust Jezusa. Są przestrogą dla przesadnych ludzkich ambicji. Także tych ewangelizacyjnych. Mamy kochać ludzi miłością Boga, pragnąć dla każdego dobra, przekazywać i uczyć, czym jest wiara, ale nie mamy wpływu na ostateczne wybory innych. Bóg także jest niezależny w swoich decyzjach. Powołuje do służby w intymnym spotkaniu w indywidualny sposób i oczekuje osobistej odpowiedzi podążania śladami Jezusa. Komentarze zostały przygotowane przez Klementynę Pawłowicz-Kot Święty Jakub Starszy, Apostoł Wśród apostołów było dwóch Jakubów. Dla odróżnienia nazywani są Większym i Mniejszym albo też Starszym i Młodszym. Prawdopodobnie nie chodziło w tym wypadku o ich wiek, ale o kolejność przystępowania do grona Apostołów. Rozróżnienie to wprowadził już św. Marek (Mk 15, 40). Imię Jakub pochodzi z hebrajskiego „aqeb”, oznaczającego „chronić” – a zatem znaczy „niech Jahwe chroni”. Etymologia ludowa tłumaczy to imię jako „pięta”. Według Księgi Rodzaju, kiedy Jakub, wnuk Abrahama, rodził się jako bliźniak Ezawa, miał go trzymać za piętę (Rdz 25, 26). Św. Jakub Większy jest tym, który jest wymieniany w spisie Apostołów wcześniej – był powołany przez Jezusa, razem ze swym bratem Janem, jako jeden z Jego pierwszych uczniów (Mt 4, 21-22): święci Mateusz i Łukasz wymieniają go na trzecim miejscu, a święty Marek na drugim. Jakub i jego brat Jan byli synami Zebedeusza. Byli rybakami i mieszkali nad jeziorem Tyberiadzkim. Ewangelie nie wymieniają bliżej miejscowości. Być może pochodzili z Betsaidy, podobnie jak święci Piotr, Andrzej i Filip (J 1, 44), gdyż spotykamy ich razem przy połowach. Św. Łukasz zdaje się to wprost narzucać, kiedy pisze, że Jan i Jakub „byli wspólnikami Szymona – Piotra” (Łk 5, 10). Matką Jana i Jakuba była Salome, która należała do najwierniejszych towarzyszek wędrówek Chrystusa Pana (Mk 15, 40; Mt 27, 56). Jakub został zapewne powołany do grona uczniów Chrystusa już nad rzeką Jordan. Tam bowiem spotykamy jego brata, Jana (J 1, 37). Po raz drugi jednak Pan Jezus wezwał go w czasie połowu ryb. Wspomina o tym św. Łukasz (Łk 5, 1-11), dodając nowy szczegół – że było to po pierwszym cudownym połowie ryb. Jakub należał do uprzywilejowanych uczniów Pana Jezusa, którzy byli świadkami wskrzeszenia córki Jaira (Mk 5, 37; Łk 8, 51), przemienienia na górze Tabor (Mt 17, 1nn; Mk 9, 1; Łk 9, 28) oraz modlitwy w Ogrójcu (Mt 26, 37). Żywe usposobienie Jakuba i Jana sprawiło, że Jezus nazwał ich „synami gromu” (Mk 3, 17). Chcieli bowiem, aby piorun spadł na pewne miasto w Samarii, które nie chciało przyjąć Pana Jezusa z Jego uczniami (Łk 9, 55-56). Jakub był wśród uczniów, którzy pytali Pana Jezusa na osobności, kiedy będzie koniec świata (Mk 13, 3-4). Wreszcie był on świadkiem drugiego, także cudownego połowu ryb, kiedy Chrystus ustanowił Piotra głową i pasterzem swojej owczarni (J 21, 2). Ewangelie wspominają o Jakubie Starszym na 18 miejscach, co łącznie obejmuje 31 wierszy. W porównaniu do innych Apostołów – jest to bardzo dużo. Dzieje Apostolskie wspominają o św. Jakubie dwa razy: kiedy wymieniają go na liście Apostołów (Dz 1, 13) oraz przy wzmiance o jego męczeńskiej śmierci. Z tej okazji św. Łukasz tak pisze: „W tym samym czasie Herod zaczął prześladować niektórych członków Kościoła. Ściął mieczem Jakuba, brata Jana…” (Dz 12, 1-2). Jakuba stracono w 44 r. bez procesu – zapewne po to, aby nie przypominać ludowi procesu Chrystusa i nie narazić się na jakieś nieprzewidziane reakcje. Było to więc posunięcie taktyczne. Dlatego także zapewne nie kamieniowano św. Jakuba, ale ścięto go w więzieniu. Euzebiusz z Cezarei, pierwszy historyk Kościoła (w. IV), pisze, że św. Jakub ucałował swojego kata, czym tak dalece go wzruszył, że sam kat także wyznał Chrystusa i za to sam natychmiast poniósł śmierć męczeńską. Jakub był pierwszym wśród Apostołów, a drugim po św. Szczepanie, męczennikiem Kościoła (zgodnie z przepowiednią Chrystusa – Mk 10, 39). W średniowieczu powstała legenda, że św. Jakub udał się zaraz po Zesłaniu Ducha Świętego do Hiszpanii. Do dziś św. Jakub jest pierwszym patronem Hiszpanii i Portugalii. Według tradycji, w VII wieku relikwie św. Jakuba miały zostać sprowadzone z Jerozolimy do Compostelli w Hiszpanii. Nazwa Compostella ma się wywodzić od łacińskich słów Campus stellae (Pole gwiazdy), bowiem relikwie Świętego, przywiezione najpierw do miasta Iria, zaginęły – dopiero w IX w. miał je odnaleźć biskup, prowadzony cudowną gwiazdą. Hiszpańska nazwa Santiago znaczy zaś po polsku „święty Jakub”. Te dwie nazwy łączy się w jedno, stąd nazwa miasta brzmi dziś Santiago de Compostella. Do dziś znajduje się tam grób św. Jakuba. W wiekach średnich po Ziemi Świętej i Rzymie było to trzecie sanktuarium chrześcijaństwa. W katedrze genueńskiej oglądać można artystyczny relikwiarz ręki św. Jakuba, wystawiany na pokaz podczas rzadkich okazji. Święty jest patronem Hiszpanii i Portugalii; ponadto m. in. zakonów rycerskich walczących z islamem, czapników, hospicjów, szpitali, kapeluszników, pielgrzymów, sierot. W ikonografii św. Jakub przedstawiany jest jako starzec o silnej budowie ciała w długiej tunice i w płaszczu lub jako pielgrzym w miękkim kapeluszu z szerokim rondem. Jego atrybutami są: bukłak, kij pielgrzyma, księga, miecz, muszla, torba, turban turecki, zwój. Zobacz także: