Dlatego też uporczywe utrudnianie kontaktu np. ojcu z dzieckiem poprzez celowe udaremnianie spotkań to nic innego niż wypełnianie przez matkę ustawowej przesłanki „zagrożenia dobra
Dzieci zadają mnóstwo pytań. Przez znaczną część czasu odpowiadamy im i odpowiadamy. Czasami mamy już dość, i bądźmy szczerzy, ignorujemy kilka "dlaczego" i "jak". Badania pokazują, że dzieci zadają około 300 pytań dziennie. Jak więc moglibyśmy odpowiedzieć na nie wszystkie? Wbrew temu co czujemy i na co mamy siłę, dzieci nie powinny być zniechęcane do zadawania pytań, a wręcz zachęcane. Dr Michele Borba, światowa ekspert i autorka z zakresu rozwoju dzieci i młodzieży, podkreśla, że odpowiadanie na pytania dzieci pomaga im pozostać otwartymi i kreatywnymi. Poza tym uczymy dzieci, jak brzmi poprawnie postawione pytanie. Sprawiamy też, że dzieci nie boją się pytać. Zamiast (lub oprócz) standardowego "Jak Ci minął dzień?", możemy porozmawiać o marzeniach, emocjach, pomysłach, codzienności. Przeczytajcie naszą listę 50 pytań, które pomagają rozpocząć rozmowę. Nawet jeśli w pierwszej chwili pomyśleliście "to nie zadziała", spróbujcie. Wybierzcie najśmieszniejsze, Waszym zdaniem pytanie, zadajcie je dziecku. Sami spróbujcie na nie odpowiedzieć. Być może po kilku pytaniach, dzieci wciągną się w zabawę, a ich naturalna ciekawość i twórczość zostaną obudzone. To zabawa, która może towarzyszyć Wam na spacerze, w samochodzie, w podróży. Nie bójcie się zadawać pytań i nie bójcie się odpowiadać na pytania. Poznacie się nawzajem jeszcze lepiej! Znajdziecie tutaj pytania dla młodszych i dla starszych dzieci. Oczywiście można je dowolnie przekształcać i wymyślać własne. Bądźcie kreatywni i zobaczcie, jaka to jest dobra zabawa! 1/12 1. O czym lubisz marzyć? 2. Co sprawia, że jesteś radosny? 3. Co porabiają Twoi przyjaciele? 4. Gdybyś mógł zrobić teraz cokolwiek, co by to było? 5. Czego nie możesz się doczekać, kiedy budzisz się rano? 2/12 6. Gdzie chciałbyś pojechać w podróż? Jak chciałbyś się tam dostać? 7. Jakie dźwięki podobają Ci się najbardziej? 8. Jeśli zrobiłbyś jaskinię w lesie, to co by się w niej znajdowało? 9. Gdybyś mógł zadać pytanie dzikiemu zwierzęciu, o co byś zapytał? 10. Możesz być cały dzień poza domem. Co byś robił? 3/12 11. Jak urządziłbyś swój domek na drzewie? 12. Co lubisz dawać ludziom? 13. Czy dzisiaj się uśmiechałeś lub śmiałeś więcej niż zwykle? 14. Gdybyś napisał książkę, o czym by była? 15. Gdybyś mógł rysować wszystko, co przychodzi Ci do głowy, co by to było w tej chwili? 4/12 16. Gdybyś był superbohaterem, jak byś się nazywał i jakie by były Twoje supermoce? 17. Jesteś na plaży. Jaka jest pierwsza rzecz, którą robisz? 18. Gdybyś mógł wyhodować cokolwiek w ogródku, co by to było? 5/12 19. Gdyby Twoje maskotki mogły mówić, co by powiedziały? 20. Jak to jest, kiedy cię przytulam? 21. Jak okazujesz ludziom, że Ci na nich zależy? 22. Gdybyś mógł przeznaczyć 100 zł na cele charytatytwne, co byś wybrał? 6/12 23. Jesteś fotografem przez jeden dzień. Co byś fotografował? 24. Jakie wspomnienie sprawia Ci radość? 25. Co Cię smuci/ trapi/ denerwuje? 26. Opisz swój wymarzony dzień. Co możesz zrobić, żeby był wyjątkowy? 27. Jakie zwierzę byłoby świetnym kierowcą? 7/12 28. Gdybyś mógł zaprojektować własną kolekcję ubrań, jak by wyglądała? 29. W jaki sposób najbardziej lubisz pomagać ludziom? 30. Wyobraź sobie, że jesteś szefem kuchni. Opowiedz mi o swojej restauracji. Jakie jedzenie serwujesz? 31. Jak myślisz, co przyśni Ci się dzisiaj w nocy? 32. Za co jesteś wdzięczny? 8/12 33. Co dodaje Ci odwagi? 34. Co sprawia, że czujesz się kochany? 35. Co sprawia, że Ty jesteś niesamowity? 36. Co sprawia, że Twoi przyjaciele są niezwykli? 9/12 37. Gdybyś otworzył sklep, co byś sprzedawał? 38. Która postać (bohater filmowy lub bajkowy) rozśmiesza Cię najbardziej? 39. Czy kiedykolwiek myślałeś o zmianie nazw kolorów twoich kredek? 40. Czy masz pomysły na jakieś wynalazki? 41. Gdybyś mógł nauczyć się jakiegokolwiek języka obcego, jaki to by był? 10/12 42. Gdybyś mógł być jakimkolwiek zwierzęciem, kim byś był? 43. Co dodaje Ci energii? 44. Gdybyś mógł zagrać w sztuce lub filmie, jaką postacią byś był? 45. Jak myślisz, jak komunikują się zwierzęta? 46. Jakie są najfajniejsze rzeczy w naturze? 11/12 47. Jakie są trzy rzeczy, które chciałbyś zrobić tego lata? 48. Gdybyś mógł ustanowić nowe święto, jakie by to było? 49. Co czyni kogoś mądrym? 50. Gdybyś miał przyjaciół na całym świecie, w jaki sposób utrzymywałbyś z nimi kontakt? 12/12 Nie przejmujcie się, jeśli Wasze dzieci nie podchodzą początkowo entuzjastycznie do odpowiadania na Wasze pytania. Dajcie im czas. Nie pospieszajcie, nie przechodźcie zbyt szybko do kolejnego pytania. Przede wszystkim pokażcie, że jesteście zainteresowani tym, co mówią dzieci. Być może wymyślicie pytania, które bardziej trafiają do Waszych dzieci niż te z listy. Podzielcie się nimi! Data modyfikacji: 27 grudnia 2019 Antonina Zarzyka Absolwentka Psychologii na UJ, psycholog Z wykształcenia psycholog. Zainteresowana psychologią rozwojową, psychologią dzieci i młodzieży. Z zamiłowania podróżnik i odkrywca. W pracy łączy wiedzę o dzieciach z działalnością redaktorską.
Przy pomocy kocyka można bawić się z dzieckiem na wiele sposobów. Jednym z nich jest zabawa w detektywa. Ukryj pod kocem jeden z przedmiotów, które zna dziecko. Zadaniem małego detektywa jest odgadnięcie, na podstawie samego kształtu, co koc przykrywa. Zamieńcie się rolami. Teraz Ty spróbuj odgadnąć, co maluch ukrył pod kocem. Materiały przygotowane dla nauczycieli –wychowawców uczących we wszystkich typach socjometryczne służą jako pomoc nauczycielowi- wychowawcy w jego pracy wychowawczej. Pomagają nauczycielowi w poznaniu wychowanków, sytuacji jaka może zaistnieć w jego klasie, oraz w integracji tego typu wychowawca może przeprowadzić w miarę potrzeb. Wyniki tych badań może gromadzić w celach porównawczych, aby móc wyciągnąć odpowiednie wnioski dotyczące np. atmosfery tolerancji w klasie, zapobiegania pojawiającym się problemom wśród młodzieży ramach tych badań nauczyciel – wychowawca może wykonać obliczenia socjometryczne dotyczące:-Wskaźników socjometrycznych- indywidualnych tj. obliczyć pozytywny status socjometryczny, negatywny status socjometryczny, ogólną pozycję danej jednostki, pozytywną ekspansywność danej jednostki, negatywną ekspansywność danej socjometrycznych – grupowych tj. obliczyć ekspancywność grupy, spoistość ( wzajemność ) grupy, zwartość grupy oraz integrację chcąc przeprowadzić takie badania socjometryczne powinien przygotować: każdemu uczniowi odpowiedni numer (inny niż w dzienniku ), ponieważ dla uczniów badania są siebie przygotowuje listę z nadanymi numerami, oraz odpowiadającymi tym numerom kartkach przygotowuje 3 pytania pozytywne, oraz 3 pytania wychowawca gromadzi na odpowiednich planszach, łącząc odpowiednie relacje między uczniami wykonuje również diagramy słupkowe (może kołowe ), aby zgromadzić wszelkie odpowiedzi pozytywne oraz negatywne i móc je omówić wraz z sytuacjach krytycznych wyniki badań omawia również z podstawie odpowiedzi wychowawca wykonuje obliczenia statystyczne:a) WSKAŹNIKI SOCJOMETRYCZNE- INDYWIDUALNE-POZYTYWNY STATUS SOCJOMETRYCZNY PSX = ( liczba osób wybierających ) / ( N-1 ) x ilość pytań pozytywnychN- ogólna liczba dzieci w zespoleOdpowiedzi mieszczą się w przedziale [0; +1]-NEGATYWNY STATUS SOCJOMETRYCZNYNSX = ( liczba osób odrzucających ) / ( N-1 ) x ilość pytań negatywnychN – ogólna liczba dzieci w zespoleOdpowiedzi mieszczą się w przedziale [0; +1]-POZYCJA OGÓLNA DANEJ JEDNOSTKIOsx = Psx - NsxWartość ta zmienia się w przedziale [-1 ; + 1 ]-POZYTYWNA EKSPANSYWNOŚĆ DANEJ JEDNOSTKIPEX = ( liczba osób wybranych ) / ( N-1 ) x ilość pytańWartość ta zmienia się w przedziale [0;+1 ]-NEGATYWNA EKSPANSYWNOŚĆ DANEJ JEDNOSTKINEX=( liczba osób odrzuconych ) (N-1 ) x ilość pytańWartość ta zmienia się w przedziale [0;+1 ]b) WSKAŹNIKI SOCJOMETRYCZNE – GRUPOWE-EKSPANSYWNOŚĆ GRUPYEG =p/Np- liczba wyborów identycznych( liczba tych co wybrali tę samą osobę )N – liczba wszystkich uczniów w zespole-SPOISTOŚĆ ( WZAJEMNOŚĆ ) GRUPYSG = k/C2NC2N =N(N-1)/2k- liczba par o wzajemnym wyborzeN- liczba wszystkich uczniów w zespole-ZWARTOŚĆ GRUPYZG = R. δ / μ . pδ = 1-pp =d/N-1R - liczba wyborów wzajemnychμ - liczba wyborów nieodwzajemnionychd - liczba wyborów dla każdej osoby ( zależy od ilości pytań ) N - liczba wszystkich uczniów w zespole-INTEGRACJA GRUPYIG =1/( liczba osób izolowanych )Osoby izolowane- liczba osób, które otrzymały 0 wyborów pozytywnych, a mnóstwo uważa się za zintegrowaną, jeśli otrzymany wynik ( po podsumowaniu pytań negatywnych ) jest bliski zeru i z grupy nie można wyłonić osób, które otrzymały widoczną przewagę głosów grupy takie bardzo rzadko się spotyka, ponieważ aby grupa dobrze funkcjonowała zawsze znajdą się osoby, które nie będą się zgadzały z resztą pytania jakie układa wychowawca dla uczniów:PYTANIA POZYTYWNEa)Zgadnij kto się modnie ubiera?b)Kto twoim zdaniem jest dobrym sportowcem?c) Kto twoim zdaniem najlepiej się uczy?d) Kto twoim zdaniem zna się na muzyce i piosenkach?e)Kto twoim zdaniem schludnie się ubiera?f)Kto twoim zdaniem byłby najlepszym organizatorem imprezy klasowej?g)Lecisz w kosmos w dwuosobowej kabinie. Z kim chciałbyś ( chciałabyś ) w niej przebywać?h)Masz kłopoty z odrabianiem lekcji. Kogo poprosisz o pomoc?PYTANIA NEGATYWNEa)Kto twoim zdaniem nie nadaje się na organizatora klasowych ( szkolnych ) imprez?b)Gdyby się coś działo, kto twoim zdaniem znalazłby się w tej sytuacji?c)Nie chciałbym ( chciałabym ) znaleźć się z nią na bezludnej wyspie?d)Nigdy nie chciałabym ( chciałbym )siedzieć z nią ( nim ) w jednej ławce?e)Nie powierzę jemu ( jej ) żadnej tajemnicy?Nauczyciel – wychowawca może tworzyć swoje pytania w miarę potrzeb i zaistniałej sytuacji w jego klasie. Należy pamiętać o tym, aby uczeń odpowiadając na pytania mógł jednoznacznie wskazać jedną osobę. Każde pytanie należy przygotować na osobnej wyjaśnić nauczycielom – wychowawcom, w jaki sposób należy wykonać takie badania posłużę się konkretnym przykładem. Badania te zostały wykonane wśród uczniów naszego gimnazjum. Imiona uczniów zostały zmienione do celów warsztatowych, aby nie kojarzyły się nauczycielom z konkretnymi liczy 18 uczniów w tym 9 dziewczynek i 9 chłopców. Wychowawca nadał numery poszczególnym nadaje odpowiednim uczniom numery, które są znane tylko jemu. Pamiętając o tym, że badania są - chłopcyD-dziewczęta1 – Paweł2 – Beata3 – Kasia4 – Konrad5 – Maria6 – Jarek7 – Mikołaj8 – Bartek9 – Bartek 110 –Dagmara11 – Magda12 – Łukasz13 – Weronika 114 – Kamila15 – Łukasz 116 – Ania17 – Magda 118 - PatrykPodsumowanie odpowiedzi na pytania na wycieczkę rowerowa. Kto powinien być jej organizatorem i kierownikiem? kłopoty z odrabianiem lekcji. Kogo poprosisz o pomoc? w kosmos w dwuosobowej kabinie. Z kim chciałbyś (chciałabyś) w niej przebywać?Nr ucznia Płeć Pytanie 1 Pytanie 2 Pytanie 3 Suma głosów1 CH 2 - 1 32 D - - 1 13 D 2 4 4 104 CH - - 1 15 D 2 3 - 56 CH 1 - - 17 CH - - 2 28 CH - - 1 19 CH - - 1 110 D - - 1 111 D 6 9 2 1712 CH 1 - - 113 D 4 1 1 614 D - - 1 115 CH - - - 016 D - - 1 117 D - 1 1 218 CH - - - 0Suma głosów 18 18 18 54Przykładowe wnioski jakie nasuwają się po podsumowaniu pytań pozytywnych:1. Na pytanie pierwsze największą liczbę głosów oddano na uczennicę z numerem 11. według uczniów tej klasy właśnie ta osoba nadaje się na organizatora i kierownika wycieczki klasowej. Ewentualnie może być nią osoba z numerem 13, która otrzymała 4 głosy Największą liczbę głosów otrzymała osoba z nr 11(9). Do tej osoby uczniowie najczęściej zwracają się z prośbą o pomoc w nauce. Robią to bezpośrednio, bądź korzystają z pomocy pośredniej poprzez uczniów, którzy zwrócili się o pomoc w nauce Największą liczbę głosów zgromadziła osoba z nr 3 (4).Wokół niej powstała największa wyspa. Powstały również cztery mniejsze wyspy, z których wynika, że dziewczęta przyjaźnią się w parach. Chłopcy również stworzyli własną wyspę przyjaźni .Można również zauważyć, że osoba do której wszyscy bardzo chętnie zgłoszą się o pomoc w nauce, lub też wybiorą ją jako kierownika wycieczki, tak naprawdę nie zostałaby wybrana jako kompan w kabinie podczas lotu w odpowiedzi na pytania Nie powierzę jemu (jej) żadnej tajemnicy?5. Nigdy nie chciałabym (chciałbym) siedzieć z nim (nią) w jednej ławce?6. Nie chciałabym (chciałbym) znaleźć się z nią (nim) na bezludnej wyspie?Nr ucznia Płeć Pytanie 1 Pytanie 2 Pytanie 3 Suma głosów1 CH - - - -2 D - - - -3 D - - - -4 CH - - - -5 D - - - -6 CH 2 2 2 67 CH - - - -8 CH 2 - 1 39 CH 3 4 4 1110 D 1 4 3 811 D 1 - - 112 CH 4 5 3 1213 D - - - -14 D 2 - - 215 CH - 1 2 316 D - - - -17 D - - - -18 CH 3 2 3 8Suma głosów 18 18 18 54Przykładowe wnioski jakie nasuwają się po podsumowaniu pytań negatywnych: nie darzonymi zaufaniem przez uczniów tej klasy są chłopcy. Osoba z nr 12 zebrała 4 głosy negatywne, a osoby z nr 18 i 9 po 3 głosy negatywne. Według uczniów tej klasy nie potrafią utrzymać dla siebie powierzonej im Okazuje się, że są trzy osoby w klasie, z którymi uczniowie nie chcieliby siedzieć w ławce. Są to dwaj uczniowie z nr 9 i 12, oraz jedna uczennica z nr należy zwrócić na fakt, że pomimo iż uczeń nr 12 otrzymal 5 głosów negatywnych i uczennica z nr 10 otrzymała 4 głosy negatywne to ze sobą nie chcą Przy tym pytaniu największą liczbę głosów negatywnych (4) otrzymał uczeń z numerem 9 . Dwóch uczniów z nr 18 i12 otrzymało po 3 głosy negatywne, oraz uczennica z nr 10 otrzymała 3 głosy negatywne. W tym miejscu nauczyciel – wychowawca może wyciągnąć ogólne wnioski, które będą mu pomocne w dalszej pracy pamiętać, że na te wyniki mogą się składać różne przyczyny. Wychowawca znając uczniów może podjąć badań odpowiednie kroki wychowawcze. Wyniki wychowawca omawia wspólnie z uczniami i rodzicami. Podczas omawiania wyników należy pamiętać, aby nie podawać prawidłowych imion i nazwisk przypisanych poszczególnym uczniom. Badania od początku do końca muszą być bezimienne. Tylko wychowawca wie jaka osoba kryje się pod odpowiednim uzyskane podczas badań wychowawca może przedstawić w tabelach, lub za pomocą diagramów. Czytelniejszą formą są jednak plansze, na których oznacza się poszczególne relacje pomiędzy uczniami za pomocą strzałek. Natomiast płeć danego ucznia można oznaczyć różnymi symbolami. Należy zwrócić uwagęnapowstawanie „wysp”, które mogą być niezdrowymi objawami w atmosferze panującej w danej klasie i nie sprzyjają integracji może obliczyć również współczynniki socjometryczne indywidualne i grupowe wówczas otrzyma pełny obraz sytuacji jaką obejmowały pytania badania socjometrycznego. Przykładowe obliczenia wykonałam w dalszej części wskaźników socjometrycznych- indywidualnychNr Pozytywnystatus Negatywnystatus PozycjaOgólna socjometryczny socjometryczny danej jednostki1 Psx= 3/(18-1)x3=0,06 Nsx=0 Osx=0,062 Psx= 1/(18-1)x3=0,02 Nsx=0 Osx=0,023 Psx= 10/(18-1)x3=0,2 Nsx=0 Osx=0,24 Psx= 1/(18-1)x3=0,02 Nsx=0 Osx=0,025 Psx= 5/(18-1)x3=0,1 Nsx=0 Osx=0,16 Psx= 1/(18-1)x3=0,02 Nsx=6/(18-1)x3=0,12 Osx=-0,17 Psx= 2/(18-1)x3=0,04 Nsx=0 Osx=0,048 Psx= 1/(18-1)x3=0,02 Nsx=3/(18-1)x3=0,06 Osx=-0,049 Psx= 1/(18-1)x3=0,02 Nsx=11/(18-1)x3=0,22 Osx=-0,210 Psx= 1/(18-1)x3=0,02 Nsx=8/(18-1)x3=0,16 Osx=-0,1411 Psx= 17/(18-1)x3=0,33 Nsx=1/(18-1)x3=0,02 Osx=0,3112 Psx= 1/(18-1)x3=0,02 Nsx=12/(18-1)x3=0,24 Osx=-0,2213 Psx= 6/(18-1)x3=0,12 Nsx=0 Osx=0,1214 Psx= 1/(18-1)x3=0,02 Nsx= 2/(18-1)x3=0,04 Osx=0,0215 Psx= 0/(18-1)x3=0 Nsx=2/(18-1)x3=0,04 Osx=-0,0416 Psx= 1/(18-1)x3=0,02 Nsx=0 Osx=0,0217 Psx= 2/(18-1)x3=0,04 Nsx=0 Osx=0,0418 Psx= 0/(18-1)x3=0 Nsx=8/(18-1)x3=0,16 Osx=-0,16Pozytywna ekspansywność danej jednostki:PEX=4/(18-1)x3=0,08Negatywna ekspansywność danej jednostki:NEX=9/(18-1)x3=0,18Wskaźniki socjometryczne grupoweEkspansywność grupowa:Pytania pozytywneEG=17/18=0,94Pytania negatywneEG=12/18=0,69Spoistość grupySG=9/153=0,06C2N=18(18-1)/2=153Zwartość grupyR- liczba wyborów wzajemnych-9μ-liczba wyborów nieodwzajemnionych 16+16+10+16+16+16=90N- liczba wszystkich uczniów- 18d- 17 x 6 = 102p = d/(N-1)=102/(18-1)=6δ = 1-p = 1-6 = -5ZG = 9.(-5)/ = -0,08Integracja grupyIG=1/8=0,125Po wykonaniu obliczeń wychowawca wyciąga odpowiednie wnioski do dalszej pracy wychowawczej w mgr inż. Maria MatylaUmieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych: zmiany@ największy w Polsce katalog szkół- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> (w zakładce "Nauka"). Smartfony, tablety i inne urządzenia ekranowe to stały element naszej codzienności. Dla wielu rodziców wyzwaniem okazują się decyzje dotyczące udostępniania ich dzieciom. Często pojawiają się pytania i wątpliwości odnośnie czasu oraz sposobów korzystania z sieci w codziennym życiu. Z całą pewnością jest to obszar, który wymaga refleksji oraz wprowadzenia odpowiednich zasad Transpłciowość to pojęcie zbiorcze na wszystkie rodzaje tożsamości płciowych, które łączy brak zgodności między płcią nadaną przy narodzinach osoby a tą, z którą osoba się utożsamia. To termin, który jednoczy seksualną różnorodność tożsamościową u ludzi i obejmuje swoim zasięgiem zjawiska wymykające się ze sztywnych schematów płciowych, stereotypów i binarnego podziału. Transseksualność (należąca do spektrum transpłciowości) obecnie klasyfikowana jest w ICD-10 jako zaburzenie tożsamości płciowej, ale już w ICD-11 takiej kategorii nie będzie. Tym, co obecnie uważa się za zaburzenie i problem, jest dysforia płciowa (stan emocjonalny związany z funkcjonowaniem w roli społecznej/w ciele niezgodnym z tożsamością danej osoby) i to ona podlega leczeniu i terapii, której elementami są medyczna korekta płci oraz kuracja hormonalna. O ile w przypadku osób dorosłych pojawia się niewiele kontrowersji związanych z zasadnością tranzycji, o tyle w przypadku dzieci i młodzieży jest już ich znacznie więcej. Pierwsze odczucia związane z transpłciowością zaczynają się zazwyczaj we wczesnym dzieciństwie (przed dojrzewaniem biologicznym) i przyjmują postać głębokiego i stałego niezadowolenia z własnej płci (w sensie metrykalnym, społecznym) wraz z chęcią funkcjonowania społecznie i biologicznie jako osoba płci przeciwnej/alternatywnej. U dzieci elementy transpłciowości to też preferencja ku ubieraniu się i zachowywaniu się jak osoby płci przeciwnej (do metrykalnej) i odrzucaniem cech związanych z płcią nieakceptowaną, np. częściami ciała – dysforia płciowa. Nie wystarczy jednak, aby specjalista uznał, że dziecko jest transpłciowe, bo np. chłopiec jest delikatny i dziewczęcy, lubiący bawić się lalkami. Tożsamość płciowa jest warstwą głębszą i różną od roli płciowej, która w dużym udziale jest kształtowana przez czynniki społeczno-kulturowe, a tożsamość płciowa w przeważającej mierze przez czynniki biologiczne. Około piątego/szóstego roku życia u dzieci pojawia się stałość rodzaju (Brannon, 2002), czyli wiedza o tym, że tożsamość płciowa jest rzeczą stałą i niezależną od wyglądu. Dziecko w tym wieku wie, że mama, która ścięła włosy na krótko i ubrała koszulę taty, jest wciąż kobietą. Młodsze dzieci rozpoznają płeć osób na podstawie cech zewnętrznych, kulturowo przypisanych do którejś z binarnych płci. Można więc uznać, że już w pierwszej klasie szkoły podstawowej czy też pod koniec edukacji przedszkolnej u dzieci występuje stała tożsamość płciowa. Uznaje się, że tożsamość płciowa kształtuje się do około trzeciego roku życia dziecka, po tym okresie jest już ustalona i niezmienna (Kalbfleisch, 1995; Gallagher, 2005). Sam proces rozwoju tożsamości płciowej kończy się, jak wspomniano wcześniej, około szóstego roku życia (Stein, 1997). Biorąc pod uwagę te informacje, z całą pewnością należy uznać, że dziecko po szóstym roku życia jest już świadome swojej tożsamości płciowej i funkcjonowanie niezgodnie z nią szkodzi i rujnuje jego zdrowie psychiczne (więcej w podrozdziale: Kondycja psychiczna dzieci transpłciowych). Wraz z wiekiem u dzieci zanikają zachowania zwiastujące transpłciowość, co należy łączyć z pragnieniem dostosowania się do oczekiwań rodziców i cisnormatywnego społeczeństwa, które nie zezwala na zachowania nonkonformistyczne płciowo. Jest też tak, że nie wszystkie dzieci wykazujące elementy dysforii płciowej w dzieciństwie wyrastają na osoby poddające się tranzycji, część z nich może być osobami cispłciowymi: homoseksualnymi, biseksualnymi itp. Dla wielu dzieci identyfikacja z płcią rozpoczyna się już około wieku dwóch lat, ale nie jest ona wtedy jeszcze stała. Nie ma obecnie sposobu na to, aby móc z dużą dozą prawdopodobieństwa uznać, że większość dzieci atypowych płciowo wyrośnie na osoby transpłciowe, ale można przyjąć, że u dużej grupy z nich w okresie dojrzewania i dorosłości dojdzie do coming-outu i identyfikacji z Transpłciowość u dzieci – rozpowszechnienie w populacji W ubiegłym wieku panowało w świecie nauki przekonanie, że transpłciowość u dzieci i młodzieży jest zjawiskiem marginalnym. Badania naukowe donosiły, jakoby większość dzieci przejawiających w swoim życiu elementy dysforii płciowej czy nonkonformizmu płciowego, dojrzewało na osoby cispłciowe. Mało tego – nierzadko wiązano niestereotypowe zabawy u dzieci z przyszłą orientacją nieheteroseksualną. Na podstawie badań zachowań dzieci w latach 80. i 90. XX wieku uznano, że 1–2% chłopców jest transpłciowych, podczas gdy u dziewczynek jest to odpowiednio 2–4% (Achenbach, Edelbrock, 1981; Zucker, Bradley, 1995). Oczywiście, pisząc w ten sposób, odnosimy się do płci metrykalnej (wpisanej do dokumentów) tych dzieci. Amerykański seksuolog Richard Green, który specjalizował się w badaniach nad transseksualnością i homoseksualnością, uważał, że większość chłopców, którzy w dzieciństwie nie akceptowali swojej płci, wyrosło na osoby homoseksualne (75% badanych), podczas gdy zaledwie 2% badanych w dorosłości posiadało tożsamość płciową kobiecą (Green, 1987). Chociaż obecnie dalej uważa się, że dzieci transpłciowe stanowią stosunkowo niewielką część populacji, można zauważyć, że coraz więcej transpłciowych dzieci i młodzieży dokonuje coming-out (ujawnienia się) i przechodzi tranzycję w młodszym wieku niż było to w latach poprzednich. Niestety w dzisiejszych czasach również trudno jest oszacować rozpowszechnienie dzieci, które prezentują się jako zróżnicowane płciowo lub identyfikują się jako osoby transpłciowe. Istnieją pewne dane z próbek klinicznych dzieci będących w procesie leczenia ze względu na dysforię płciową. Badania te szacują, że 5–12% dziewcząt i 2–6% chłopców wykazuje elementy transpłciowości. Co ciekawe, dziewczynki trans od trzech do aż sześciu razy częściej są poddawane leczeniu dysforii płciowej i rozpoznawane jako osoby transpłciowe w porównaniu do trans chłopców. Można to tłumaczyć większym społecznym przyzwoleniem na zachowania niestereotypowe u dziewczynek niż u chłopców (odnoszę się do płci metrykalnej). Aby przybliżyć zagadnienie podwójnych standardów wobec nonkonformistycznych zachowań u chłopców i dziewczynek, przytoczę wyniki ankiety przeprowadzonej przez serwis który przepytał około tysiąc dorosłych Amerykanów i Amerykanek w ankiecie dotyczącej drażliwych tematów związanych z wychowywaniem dzieci. We wszystkich zbadanych kategoriach kobiety były bardziej skłonne pozwolić dziecku przeciwstawić się społecznym normom płciowym niż mężczyźni. Podczas gdy większość osób obojga płci nie miała problemów, aby pozwolić swoim córkom bawić się ciężarówkami i ubrać chłopięce ubrania, najwięcej trudności i napięcia pojawiało się, gdy mowa była o pozwoleniu chłopcom na bardziej „kobiece” zachowania. Ojcowie w dużej mierze nie zgadzają się z pomysłem, aby ich syn używał makijażu i nosił sukienki, ale zgadzają się na to, aby ich córki bawiły się samochodami i nosiły stereotypowo chłopięcą odzież. Badanie wykazało, że 81% matek akceptowało zabawę lalkami u swoich synów, ze strony ojców było to 61%. Dużą różnicę widać w stosunku do malowania się przez chłopców, bo tylko 36% ojców tolerowało takie zachowanie w porównaniu do 55% kobiet. Z drugiej strony, 96% matek i 90% ojców nie miało problemu ze zgodą na zabawę stereotypowo chłopięcą u swoich córek, a 78% matek i 70% ojców zgadzało się na noszenie przez dziewczynki ubrań uznawanych za chłopięce. W swojej praktyce klinicznej autor pracuje głównie z dziećmi transpłciowymi oraz ich rodzicami, duży udział w tej populacji stanowią trans chłopcy. W pewnym wymiarze może więc zgodzić się, że większość spośród trans dzieci stanowią osoby będące w tranzycji typu K/M, a więc zaklasyfikowane przy narodzinach jako dziewczynki – AFAB (ang. assigned female at birth). Znaczenie wsparcia ze strony rodziców / opiekunów dla dobrostanu psychicznego trans dzieci Jak donosi pismo Journal of Adolescent Health, ryzyko samobójstwa u transpłciowych dzieci zmniejsza się aż o 65%, kiedy zwraca się do nich preferowanymi imionami. Za takie imiona uznaje się te, które są zgodne z tożsamością płciową zainteresowanych. Warto podkreślić, że wymaganie od osób transpłciowych okazania dokumentów potwierdzających ich płeć metrykalną – przed zwróceniem się we właściwym rodzaju – jest formą transfobii i nie ma żadnego uzasadnienia. Stephen T. Russel – badacz zajmujący się rozwojem osób nastoletnich – wysnuł taki wniosek na podstawie danych zebranych od ponad 120 transpłciowych i nonkonformistycznych płciowo osób. W porównaniu z grupą, w której osoby nie mogły posługiwać się swoimi wybranymi imionami, te, które mogły, charakteryzowały się aż o 71% mniejszym występowaniem objawów depresyjnych i przede wszystkim o 35% mniejszą liczbą myśli samobójczych i w 65% mniejszą liczbą prób samobójczych. Wniosek z tych badań jest więc oczywisty, używanie właściwych form językowych wobec osób transpłciowych ma pozytywny wpływ na ich zdrowie psychiczne. Z mojej praktyki klinicznej wynika, że prośba do rodziców, aby zaprzestali używania starego imienia (deadname) i złych końcówek, to główny cel wizyt dzieci transpłciowych (i ich rodziców) w gabinecie psychologicznym. Używanie form gramatycznych tożsamych z daną płcią jest często początkiem emancypowania własnej transpłciowości i od tego procesu rozpoczyna się społeczne funkcjonowanie jako osoba danej płci. Nie należy jednak pospieszać ani karcić osób, które z różnych przyczyn mogą nie być gotowe na to, aby wraz z odkryciem swojej tożsamości natychmiastowo przestawić się na alternatywne wersje gramatyczne. Temat ten dotyczy szczególnie osób starszych, które przez większą część życia używały błędnych końcówek do opisu samych siebie, więc podjęcie zmiany w tym zakresie wymaga u nich większej ilości czasu. Największym wsparciem, które rodzice mogą ofiarować transpłciowemu dziecku, jest akceptacja i szacunek. Wielu rodziców, z którymi współpracuję, szuka odpowiedzi na pytania dotyczące genezy transpłciowości, rozważają kwestie terapii hormonalnej i korekty płci, co w początkowej fazie coming-outu oddala ich od zrozumienia swojego dziecka. Kluczem do tego jest właśnie odpowiednia forma zwracania się, która może zdziałać naprawdę wiele, aby dziecko czuło się kochane i bezpieczne we własnej rodzinie. Kondycja psychiczna dzieci transpłciowych W 2012 i 2014 r. National Transgender Discrimination Survey (NTDS) oraz Williams Institute przeprowadziły badania, których wnioski mówią o rozpowszechnieniu prób samobójczych w populacji osób transpłciowych na poziomie 41%. Można uznać, że jest to duża część osób transpłciowych, biorąc pod uwagę również minimalną reprezentację tych osób w populacji (w porównaniu do osób cispłciowych, u których występuje zgodność między płcią odczuwaną a nadaną przy narodzinach). W 2018 r. Amerykańska Akademia Pediatrów (American Academy of Pediatrics) dowiodła na podstawie badań własnych, że 50,8% nastolatków i nastolatek trans próbowało odebrać sobie życie. Spośród tych osób najbardziej narażone na tego typu akty były osoby niebinarne oraz trans kobiety. Można pokusić się więc o stwierdzenie, że transpłciowym osobom kobiecym oraz osobom niebinarnym transfobia i społeczne wykluczenie doskwierają bardziej niż transmężczyznom. Omawiając transpłciowość w kontekście relacji rodzic – dziecko, najbardziej istotne jest to, że rodzice dzieci i nastolatków mają niebagatelny wpływ na ich dobrostan psychiczny (a w konsekwencji życie). Amerykańska Fundacja Zapobiegania Samobójstwom szacuje, że u osób transpłciowych odrzuconych przez rodzinę wskaźnik samobójstw wynosi ok. 58%. Z drugiej strony wskaźnik samobójstw na poziomie 4% dotyczy osób, które od rodziny otrzymały wsparcie i akceptację. Biorąc pod uwagę takie wnioski z badań naukowych, na terapeutach i terapeutkach rodziców dzieci transpłciowych leży duża odpowiedzialność za wykształcenie u dorosłych postawy wspierającej transpłciowe dzieci i nastolatków/nastolatki. Społeczne uwarunkowanie problemów psychicznych u dzieci i osób nastoletnich trans Transpłciowość bywa bardzo często mylnie nazywana zaburzeniem psychicznym/seksualnym, a jako argumentu za tą tezą używa się powszechności myśli i tendencji samobójczych w populacji osób niecispłciowych. Warto podkreślić, że zjawisko to jest silnie związane ze społecznym odrzuceniem, jakiego doznają osoby nonkonformistyczne płciowo, niebinarne i transseksualne. To, że u osób trans rozpoznaje się często depresję i zaburzenia lękowe, nie świadczy o patologii związanej z transpłciowością, lecz jest dowodem na społeczne uwarunkowanie stresu mniejszościowego i jego wpływu na zdrowie psychiczne. Transfobia czy transuprzedzenia obejmują zestaw emocjonalnych, poznawczych i behawioralnych komponentów odnoszących się do transpłciowości. Może przybierać formy mikroagresji, dyskryminacji w obrębie rynku pracy i dostępu do służby zdrowia, ale i też instytucjonalnej przemocy skierowanej wobec osób, których wygląd i tożsamość płciowa odbiegają od społecznych standardów dotyczących konstruktu płci. Niestety wielokrotnie dochodzi do uwewnętrznienia tych uprzedzeń, co osoba przeżywa jako formę agresji przeciwko sobie – zinternalizowanej transfobii. Niezgodność między tożsamością płciową a płcią metrykalną według najnowszego rozporządzenia Światowej Organizacji Zdrowia (ICD-11) nie jest już uznawana za chorobę. Na dotarcie tych zmian na grunt polski należy jeszcze poczekać, ale jest to ważny znak dla osób zajmujących się zdrowiem psychicznym, w jakim kierunku będą zmierzały standardy wsparcia dla osób niecispłciowych. Jak zaznacza WHO: „Problemy psychiczne, z którymi się borykają [osoby trans], wynikają z braku społecznej akceptacji, a nie wewnętrznego rozdarcia związanego z odczuwaną tożsamością płciową”. Kryteria rozpoznawania dysforii płciowej u dzieci według DSM-V oraz zaburzeń tożsamości płciowej u dzieci według klasyfikacji ICD-10 ICD-10 Kryteria diagnostyczne – Zaburzenia identyfikacji płciowej w dzieciństwie: • Dla osób zaklasyfikowanych przy narodzinach jako dziewczęta: A. Dziecko wykazuje trwałe i nasilone niezadowolenie z powodu bycia dziewczynką i potwierdza pragnienie bycia chłopcem (lecz nie jest to tylko pragnienie jakichś kulturowych korzyści z bycia chłopcem) lub dowodzi, że jest chłopcem. B. Występuje którekolwiek z następujących: 1) utrwalona wyraźna niechęć do normalnego żeńskiego ubioru i nastawanie na noszenie stereotypowego ubioru męskiego, np. chłopięcej bielizny lub innych akcesoriów; 2) utrwalone odrzucanie żeńskiej budowy anatomicznej, potwierdzone co najmniej jednym z następujących: a) zapewnianie, że już ma lub urośnie jej penis, b) odrzucanie oddawania moczu w pozycji siedzącej, c) zapewnianie o niechęci do rozwoju piersi lub menstruacji. C. Dziewczynka nie osiągnęła jeszcze pokwitania. D. Zaburzenie występuje od co najmniej sześciu miesięcy. • Dla osób zaklasyfikowanych przy narodzinach jako chłopcy: A. Dziecko wykazuje trwałe i nasilone niezadowolenie z powodu bycia chłopcem i potwierdza pragnienie bycia dziewczynką lub rzadziej dowodzi, że jest dziewczynką. B. Występuje którekolwiek z następujących: 1) skoncentrowanie na stereotypowych czynnościach żeńskich przejawiające się preferowaniem stroju żeńskiego, naśladowaniem lub silnym pragnieniem uczestniczenia w dziewczęcych grach i zabawach, a odrzucaniem stereotypowych zabaw, gier i czynności chłopięcych; 2) utrwalone odrzucanie męskiej budowy anatomicznej, potwierdzone powtarzanym zapewnianiem o co najmniej jednym z następujących: a) że rośnie, by stać się kobietą (a nie tylko, by podjąć taką rolę), b) że członek i jądra budzą wstręt lub zanikną, c) że lepiej byłoby nie mieć członka ani jąder. C. Chłopiec nie osiągnął jeszcze pokwitania. D. Zaburzenie występuje od co najmniej sześciu Kryteria diagnostyczne – Dysforii płciowej u dzieci: Dziecko przeżywa niezgodność między płcią nadaną przy narodzinach a tożsamością płciową, którą odczuwa, i stan ten trwa co najmniej sześć miesięcy. Do postawienia diagnozy dziecko musi spełniać co najmniej sześć z poniższych kryteriów: 1. Intensywne pragnienie bycia osobą płci przeciwnej (alternatywnej) lub wytrwałe twierdzenie, że jest się osobą płci przeciwnej (lub innej niż ta, która została przypisana przy narodzinach). 2. Osoby urodzone jako chłopcy preferują przebieranie się lub noszenie odzieży stereotypowo uznawanej za kobiecą. Osoby urodzone jako dziewczęta wolą ubierać się w coś, co jest uznawane za chłopięce i zdecydowanie przeciwstawiają się ubieraniu w odzież stereotypowo kobiecą. 3. Podczas zabaw i gier dziecko pragnie odgrywać rolę osoby innej płci. 4. Dziecko woli bawić się zabawkami lub brać udział w zajęciach, które zwykle uważa się za odpowiednie dla płci przeciwnej. 5. Dziecko preferuje zabawę z dziećmi płci przeciwnej. 6. Chłopcy odmawiają zabawy zabawkami, które są uważane za typowe dla chłopców. Dziewczęta odrzucają gry i zabawki, które zazwyczaj przeznaczone są dla kobiet. 7. Dziecko doznaje intensywnego wstrętu wobec intymnych części swojego ciała. 8. Dziecko pragnie pierwszorzędowych i drugorzędowych cech płciowych tożsamych z odczuwaną płcią. 9. Dziecko odczuwa silny lęk i stres, a także problemy z funkcjonowaniem w kręgach społecznych, szkole i innych sytuacjach. Propozycja wywiadu opartego o biografię psychoseksualną autorstwa prof. Marii Beisert: Pytania diagnostyczne, które warto zadać dziecku, oprócz standardowych ujętych w biografii psychoseksualnej autorstwa prof. Marii Beisert: Czy zdarzyło ci się kiedyś wziąć kosmetyki twojego taty i używać ich zamiast swoich? (Np. kremu po goleniu). Czy pamiętasz, abyś w swoim dzieciństwie myślał / myślała o tym, że będziesz rozwijać się w kierunku męskim/kobiecym? W jaki sposób czułeś/czułaś się na basenie, na plaży? Czy masz w pokoju lustro? Lubisz patrzeć w swoje odbicie? Jak czujesz się podczas korzystania z toalety? Czym jest dla ciebie codzienna pielęgnacja? Kiedy patrzysz na swoje zdjęcia z dzieciństwa, kim jest dla ciebie ta osoba, którą oglądasz? Kim byłeś/byłaś podczas zabaw dziecięcych, np. w dom, małżeństwo, rodzinę? Te przykładowe pytania mogą pomóc w nakierowaniu rozmowy z młodą osobą na te obszary, które mogą wskazywać na trudności związane z dysforią płciową. Warto jest mieć w sobie tę świadomość, że ostre objawy związane z dysforią to już ten etap, w którym interwencja psychologiczna powinna się odbyć, ale równie dobrze doświadczona osoba może rozpoznać u dziecka jej elementy znacznie wcześniej. Jest to o tyle istotne, że w przypadku tak młodych osób wskazane jest objęcie ich opieką terapeutyczną jak najwcześniej. Warto zobrazować wypowiedziami realnych klientów o to, w jakim kierunku i ku jakim ważnym diagnostycznie informacjom może pójść rozmowa kierowana tymi pytaniami. Praca z rodzicami dzieci transpłciowych – przypadek Obecnie można zauważyć tendencję wzrostową, jeżeli mowa o liczbie wizyt rodziców z dziećmi, które odbierane są jako nonkonformistyczne płciowo. W praktyce autora takich spotkań tygodniowo odbywa się kilka. Schemat wygląda w ten sposób, że kontaktują się rodzice zgłaszający przez telefon sytuację, w której dziecko oznajmia im, że jest osobą płci alternatywnej (do tej wpisanej w akcie urodzenia). Z pewnym zadowoleniem autor obserwuje, że większość rodziców zgłasza się do specjalisty nie po to, aby dziecko zmienić, lecz aby nauczyć się akceptować ten fakt i pomóc dziecku w byciu szczęśliwym. Na sesji pojawiają się rodzice wraz z transpłciowym chłopcem w wieku 14 lat. Sesja odbywa się we wrześniu. Dorośli zgłaszają trudność związaną z fryzurą córki, mówią o tym, że podczas wakacji dziewczyna bez ich zgody ścięła swoje długie włosy na zupełnie krótko („na jeża”) i zrezygnowała z chodzenia w sukienkach. Mówią o ogromnym zaskoczeniu, ale i braku zgody na tę sytuację. Nie rozumieją, skąd taka nagła zmiana i podkreślają, że nigdy nie było zwiastunów tego, aby ich córka nie akceptowała swojej płci. W toku rozmowy chłopak mówi o tym, że chłopięcy w pojęciu stereotypowym był od zawsze i przypomina rodzicom różne sytuacje, które to podkreślają. Po pewnym czasie rodzice potwierdzają, że zawsze czuli, że ich dzie... Kup prenumeratę Premium, aby otrzymać dostęp do dalszej części artykułu oraz 254 pozostałych tekstów. To tylko 39 zł miesięcznie.
Dla budowania silnej więzi emocjonalnej z dzieckiem istotne jest stworzenie bezpiecznego i kochającego środowiska. Zapewnij dziecku poczucie bezpieczeństwa poprzez ustalenie jasnych granic i konsekwencji. Stwórz harmonogram dnia, który zapewni stabilność i przewidywalność. Ważne jest również, aby dbać o zdrową atmosferę domową
Witam, mam pytanie, kto z Was przechodził po preadopcji badanie więzi i zechce podzielić się swoimi doświadczeniami w tym temacie? CocoI Mama adoptowanej córeńki RODZICEAdopcjaBADANIE WIĘZI Angina u dwulatka Mój Synek ma 2 lata i 2 miesiące. Od miesiąca kaszlał i smarkał a od środy dostał gorączki (w okolicach +/- 39) W tym samym dniu zaczął gorączkować mąż –... Czytaj dalej → Skubanie paznokci – Co robić, gdy dziecko skubie paznokcie? Może wy macie jakieś pomysły, Zuzanka od jakiegoś czasu namiętnie skubie paznokcie, kiedyś walczyłam z brudem za nimi i obcinaniem ich, a teraz boję się że niedługo zaczną jej wrastać,... Czytaj dalej → Mozarella w ciąży Dzisiaj naszła mnie ochota na mozarellę. I tu mam wątpliwości – czy w ciąży można jeść mozzarellę?? Na opakowaniu nie ma ani słowa na temat pasteryzacji. Czytaj dalej → Czy leczyć hemoroidy przed porodem? Po pierwszej ciąży, a bardziej porodzie pojawiły się u mnie hemoroidy, które się po jakimś czasie wchłonęły. Niestety teraz pojawiły się znowu. Jestem w 6 miesiącu ciąży i nie wiem,... Czytaj dalej → Ile kosztuje żłobek? Dziewczyny! Ile płacicie miesięcznie za żłobek? Ponoć ma być dofinansowany z gminy, a nam przyszło zapłacić 292 zł bodajże. Nie wiem tylko czy to z rytmiką i innymi. Czy tylko... Czytaj dalej → Pytanie do stosujących zastrzyki CLEXANE w ciąży Dziewczyny mam pytanie wynikające z niepokoju o clexane w ciąży. Biorąc od początku ciąży zastrzyki Clexane w brzuch od razu zapowiedziano mi, że będą oprócz bolesności, wylewy podskórne, sińce, zrosty... Czytaj dalej → Mam synka w wieku 16 m-cy. Budzi się w nocy o stałej porze i nie może zasnąć. Mój syn budzi się zawsze o 2 lub 3 w nocy i mimo podania butelki z piciem i wzięcia do łóżka zasypia dopiero po ok. 2 godzinach. Wcześniej dostawał w... Czytaj dalej → Dziewczyny po cc – dreny Dziewczyny, czy któraś z Was miała zakładany dren w czasie cesarki? Zazwyczaj dreny zdejmują na drugi dzień i ma on na celu oczyszczenie rany. Proszę dajcie znać, jeśli któraś miała... Czytaj dalej → Meskie imie miedzynarodowe. Kochane mamuśki lub oczekujące. Poszukuję imienia dla chłopca zdecydowanie męskiego. Sama zastanawiam się nad Wiktorem albo Stefanem, ale mój mąż jest jeszcze niezdecydowany. Może coś poradzicie? Dodam, ze musi to... Czytaj dalej → Czy to możliwe, że w 15 tygodniu ciąży?? Dziewczyny!!! Sama nie wiem co mam o tym myśleć. Wczoraj wieczór przed kąpielą zauważyłam przezroczystą kropelkę na piersi, ale niezbyt się nią przejełam. Po kapieli lekko ucisnęłam tą pierś i... Czytaj dalej → Jaką maść na suche miejsca od skazy białkowej? Dziewczyny, których dzieci mają skazę białkową, może polecicie jakąś skuteczną maść bez recepty na suche placki, które pojawiają się na skórze dziecka od skazy białkowej? Czym skutecznie to można zlikwidować? Czytaj dalej → Śpi albo płacze – normalne? Juz sama nie wiem co mam myśleć. Mój synek ma dokładnie 5 tygodni. A mój problem jest taki, że jak mały nie śpi, to płacze. Nie mogę nawiązać z nim... Czytaj dalej → Wielotorbielowatość nerek W 28 tygodniu ciąży zdiagnozowano u mojej córeczki wielotorbielowatość nerek – zespół Pottera II. Mój ginekolog skierował mnie do szpitala. W białostockim szpitalu po usg powiedziano mi, że muszę jechać... Czytaj dalej → Ruchome kolano Zgłaszam się do was z zapytaniem o tytułowe ruchome kolano. Brzmi groźnie i tak też wygląda. dzieciak ma 11 miesięcy i czasami jego kolano wyskakuje z orbity wygląda to troche... Czytaj dalej → Kolejne zagadnienie, które wiąże się z indeksami indywidualnymi to zamiana podstaw indeksów. Z problemem tym możemy się spotkać korzystając z danych publikowanych przez GUS w różnego rodzaju rocznikach. Wiele informacji podanych. Lata Indeks (2016 = 100 %) Indeks (114,0 / 115,0)100 = 99, (2020 = 100 %) 114, 120, 125, 120, 115, Witam serdecznie Jestem studentką i piszę pracę magisterską na temat " Czynniki wpływające na tworzenie się więzi w diadzie matka-dziecko , w okresie ciąży i wczesnym okresie noworodkowym". Zbieram materiał badawczy. Uprzejmie proszę Panie o pomoc i wypełnienie ankiet. Ankiety mają charakter anonimowy i są przeprowadzone w celach badawczych i służą poszerzeniu wiedzy o tym szczególnym okresie życia kobiety . Wyniki zostaną wykorzystane w pracy magisterskiej , która powstaje na Akademii Medycznej w Poznaniu. Dziękuje za poświęcony czas! Sylwia Bieńkowska Podaje linki i tematy: 1. Badanie dotyczące opisów myśli , uczuć i sytuacji , których kobiety mogą doświadczyć w okresie ciąży 2. Badanie dotyczące opisów myśli , uczuć i sytuacji ,których kobiety mogą doświadczyć po porodzie Korzystam z komputera, Internetu, portali społecznościowych, itp. 320 19% Inne 29 2% Najbardziej popularn ą form ą sp ędzania wolnego czasu są spotkania ze znajomymi i rodzin ą 28%. Na kolejnym miejscu jest korzystanie z komputera, Internetu, portali społeczno ściowych itp. 19%.
Badanie skali postaw rodzicielskich pozwala lepiej wychowywać dzieci Badanie skali postaw rodzicielskich jest jednym z podstawowych badań rodzicielskich, opisał ją w 2008 roku Mieczysław Polpa. W książce opisuje on badanie oparte na kwestionariuszu posiadającym 50 pytań - stwierdzeń diagnostycznych. Badana osoba odpowiada na stwierdzenia w 5 stopniowej skali Likerta: Zdecydowanie tak Raczej tak Ciężko określić Raczej nie Zdecydowanie nie Postawy rodzicielskie są zmienne, ewoluują i ulegają modyfikacjom wraz z rozwojem dziecka. Najbardziej uwidacznia się to w stopniu dawania dziecku swobody oraz jakości form dozorowania. Postawy pozytywne pozwalają dziecku i na rozwijanie własnych możliwości, dają poczucie szczęścia i chronią przed przyszłymi zachowaniami ryzykownymi. Zapewniają dziecku zaspokojenie podstawowych potrzeb – bezpieczeństwa, akceptacji i niezależności. Niewłaściwe postawy rodzicielskie pozostają w ścisłym związku z występowaniem u dziecka różnego rodzaju zaburzeń i deformacji, zwłaszcza w sferze rozwoju emocjonalno – społecznego. Identyfikuj skutecznie badanego Przesyłaj zaproszenie do badania bezpośrednio na adres e-mail i skutecznie identyfikuj wypełniony kwestionariusz. Zbieraj odpowiedzi gdzie chcesz Ankiety mogą być wypełniane w dowolnym miejscu, można to zrobić na komputerze, telefonie lub tablecie. Bezpieczeństwo i zgodność RODO Przykładamy szczególną wagę do względów bezpieczeństwa przetwarzanych danych. Zbieranie danych za pomocą naszego serwisu spełnia wymogi RODO. Nie istnieje idealny model wychowania i poradnik, który wskaże drogę, jak idealnie wychowywać swoje dziecko. Wychowując najczęściej postępujemy intuicyjnie, kierując się wzorcami zaczerpniętymi od własnych rodziców, znajomych lub ich zaprzeczeniami. Nieprawidłowe postępowanie rodziców wobec dziecka najczęściej nie jest skutkiem złej woli. Większość z nas zostając rodzicami, pomimo tego, że stara się postępować w swym mniemaniu jak najlepiej, popełnia błędy. Wynikają one po części z cech osobowości, częściowo z braku umiejętności oraz korzystania z nie zawsze słusznie wybranych wzorców. Dobre intencje niekoniecznie niosą za sobą pozytywny efekt wychowawczy. Inny problem stanowi odmienność typów postaw matki i ojca, co jest zjawiskiem często obserwowanym w rodzinach. Aby swoistość postaw nie była dla dziecka szkodliwa, istotne jest wzajemnie zaakceptowane i poszanowane postaw przez rodziców oraz wspólne obranie zamierzeń i celów wychowawczych względem dziecka. SPR znajduje zastosowanie w badaniach prowadzonych przez psychologów zajmujących się problematyką rodzinną i wychowawczą. Badanymi osobami są dorośli rodzice. Samo badanie jest wykonywane indywidualnie u ojca i matki. Czas badania nie jest limitowany i zajmuje około 40 minut. Konstrukcja i opis skal postaw rodzicielskich - interpretacja Określonych zostało 5 skal oceny wyników badania skali postaw rodzicielskich: Skala I: Postawa akceptacji - odrzucenia Skala II: Postawa nadmiernie wymagająca Skala III: Postawa autonomii Skala IV: Postawa niekonsekwentna Skala V: Postawa nadmiernie ochraniająca Skala I: Postawa akceptacji - odrzucenia wyraża się w akceptowaniu dziecka takim, jakim jest i dlatego, że jest, a nie za to co robi, tworzy się klimat swobodnej wymiany uczuć, co uczy dziecko ufności do ludzi i świata, zachęca do nawiązywania otwartych i spontanicznych relacji oraz do komunikowania przez dziecko, w każdy dostępny dla niego sposób, swoich potrzeb. Skala II: Postawa nadmiernie wymagająca rodzic uważa się za autorytet we wszystkich sprawach, traktuje dziecko bezwzględnie, trzymając się sztywno przyjętego przez siebie modelu wychowania, nie rozumie potrzeb dziecka, szczególnie autonomii, samodzielności czy decydowania o sobie i swoich sprawach, polecenia, nakazy oraz zakazy surowo egzekwuje, dziecko w sposób perfekcyjny ma wykonywać swoje obowiązki (jego możliwości nie są brane pod uwagę), w razie niepowodzeń winą obarczane jest dziecko, które powinno mieć osiągnięcia zgodne z oczekiwaniami rodzica. Skala III: Postawa autonomii rodzic dostrzega potrzeby dziecka i wraz z jego rozwojem daje mu więcej autonomii- pozwala mu samodzielnie podejmować decyzje w wielu sytuacjach, jego zachowanie jest elastyczne, akceptuje posiadanie przez dziecko tajemnic i poszukiwanie „własnej drogi”, ponieważ rozumie potrzebę „prywatności”, pokazuje mu jednocześnie alternatywne wybory, służy radą i pomocą- nie narzuca własnego zdania, potrafi przyjąć punkt widzenia dziecka, jeśli nie akceptuje poglądów dziecka, podchodzi do nich z szacunkiem, akceptuje potrzebę nawiązywania przez dziecko kontaktów towarzyskich i wyraża racjonalną tolerancję dla kontaktów z płcią przeciwną, gdy dziecko jest starsze. Skala IV: Postawa niekonsekwentna postawę tę charakteryzuje zmienny stosunek do dziecka zależny od chwilowego nastroju, samopoczucia czy spraw osobistych rodzica, postawa akceptująca przeplata się z nadmierną nerwowością, krzykliwością, nadmierna ingerencją, ograniczeniami i karaniem, dziecko odbiera rodzica jako zmiennego, nerwowego, trudnego do zrozumienia, może to spowodować bunt u dziecka, lekceważenie autorytetu rodzica czy nawet „zamknięcie się dziecka w sobie”, wsparcia emocjonalnego, stałości dziecko szuka w innych relacjach społecznych. Skala V: Postawa nadmiernie ochraniająca rodzic nie uświadamia sobie potrzeby autonomii u dziecka w miarę jego dorastania, dlatego nadmiernie otacza je opieką, przejawy autonomii dziecka odbiera z lękiem, nie wierzy, że może ono prawidłowo funkcjonować bez jego pomocy, wsparcia i bezpośredniej bliskości, nie uświadamia sobie, że źródłem konfliktów i buntu jest przesadne zaangażowanie rodzica w sprawy dziecka, Badaniu mogą zostać poddane także pozytywne postawy rodziców wobec dzieci Fundament prawidłowych postaw wobec dziecka stanowi swobodny kontakt z nim, zrównoważona uczuciowość rodziców, pozwalanie dziecku na stawanie się autonomiczną jednostką oraz uznanie jego praw. Wśród prawidłowych postaw rodziców wobec dziecka należy wymienić: akceptację dziecka takim, jakie jest, z jego cechami fizycznymi, umysłowymi możliwościami i usposobieniem, kontakt z dzieckiem jest dla rodziców przyjemnością, daje satysfakcję i zadowolenie, dziecko jest chwalone i mobilizowane do podejmowania wyzwań; poznają jego potrzeby i starają się zrozumieć jego zachowania, pozwalają na uczuciową niezależność, dając mu poczucie bezpieczeństwa oraz zadowolenie z własnego istnienia; współdziałanie z dzieckiem oparte jest na zaangażowaniu i zainteresowaniu rodziców zabawą i pracą dziecka, wciąganiu i angażowaniu go w sprawy życia domowego; nawiązywaniu wzajemnych kontaktów; rodzice znajdują przyjemność we wspólnym podejmowaniu działań oraz byciu z dzieckiem; dawanie dziecku swobody stosownej do wieku, polega na fizycznym oddalaniu się rodziców od swojego dziecka z jednoczesnym budowaniem i wzmacnianiem świadomej więzi psychicznej, co procentuje większym zaufaniem oraz pozostawieniem dziecku marginesu pozytywnej swobody; uznanie praw dziecka przez rodziców, którzy ustosunkowują się do przejawów jego aktywności w sposób swobodny; pozwalają na odpowiedzialność za własne działanie, przejawiając tym samym szacunek dla jego indywidualności; dziecko wie, czego oczekują od niego rodzice, a oczekiwania te są zgodne z jego możliwościami. Wady i zalety skali postaw rodzicielskich Do zalet należy możliwość uchwycenia indywidualnego stylu wychowawczego badanego ojca i matki. Badanie może wychwycić niezgodności we wspólnym podejściu do wychowania. Takie niezgodności mogą powodować konflikty pomiędzy rodzicami. Wynik badania może być bardzo wartościową wskazówką w wychowaniu i kształtowaniu podejścia do dziecka. Wadą tego badania jest fakt, że deklarowane postawy rodziców nie zawsze muszą się odzwierciedlać w życiu codziennym i zachowaniu rodzica.
Istnieje jednak różnica między jednym a drugim pojęciem, wynikająca przede wszystkim ze sposobu zadawania pytań. W tym artykule przybliżymy Wam, czym jest kwestionariusz ankiety i kwestionariusz wywiadu, przedstawimy także przykłady zbierania informacji tymi metodami i gotowe pytania, które będziecie mogli zadać w swoich badaniach
Czasy badaniom tym sprzyjały – na skutek działań wojennych dzieci w Wielkiej Brytanii były wywożone w bezpieczne miejsca, gdzie pozostawały bez rodziców nierzadko kilka lat. W szpitalach leżały samotne niemowlęta, oddzielone od matek na czas leczenia. Funkcjonowały też żłobki, do których oddawano niemowlęta nawet na kilka tygodni, jeśli matka była hospitalizowana lub rodziła kolejne dziecko. Badania Bowlby’ego, a później jego współpracowniczki Mary Ainsworth, dały początek teorii opisującej w jaki sposób tworzy się więź między dzieckiem a jego głównym opiekunem, zwykle matką, i jaki wpływ na rozwój dziecka ma zaburzenie tej więzi. Relacja dziecko-rodzic Wczesna relacja między opiekunem a dzieckiem jest o tyle ważna, że może wpływać na to: w jaki sposób dziecko będzie tworzyło kolejne związki w życiu,jak będzie się rozwijać emocjonalnie,czy rozwinie jakieś formy psychopatologii,czy będzie widziało świat jako pozytywne, bezpieczne miejsce i siebie jako jego wartościową część. Dziś wiemy, że tak długo, jak długo dziecko jest w stanie stworzyć bezpieczną i trwałą więź z głównym opiekunem, będzie w stanie tworzyć zdrowe relacje z innymi ludźmi. Uwaga! Reklama do czytania Ciąża i poród – poradniki Książki, które wspierają w ciąży, porodzie i przy karmieniu piersią. Oczywiście sprawa nie jest tak prosta i oczywista, ponieważ na to, jak potoczy się nasze życie, wpływa szereg czynników. To, o czym warto jednak pamiętać, to fakt, że jeśli od początku rodzice przyjmują pewien styl opieki i postrzegania dziecka, to tak też prawdopodobnie będą z nim postępować przez cały okres dzieciństwa. W latach pięćdziesiątych psychoanalityk Rene Spitz pokazał, że dzieci wychowywane w sierocińcach, pozbawione indywidualnej opieki i miłości (chociaż zadbane fizycznie) – „usychają”, a nawet umierają. Wkrótce potem Harry Harlow przeprowadził pionerskie badania na rezusach, podważając popularną wówczas teorię Freuda, że niemowlęta przywiązują się do matek, ponieważ są one źródłem pokarmu. Małpy Harlowa wybierały małpę-surogatkę – sztuczny druciany twór ubrany w ciepłą tkaninę, nawet jeśli pozbawiona była ona funkcji karmiącej. Przybiegały do niej, kiedy były wystraszone, używały jej jako bezpiecznej bazy do eksploracji. Wolały tę matkę zastępczą, nawet jeśli to druga „matka”, nieubrana w miekką tkaninę, była jedynym źródłem pokarmu. 4 typy przywiązania O ile Harlow przeprowadził ważne, ale wątpliwe etycznie badania (małe małpy były oddzielane po porodzie od matek), o tyle Mary Ainsworth przywiązanie badała w naturalnym środowisku w Ugandzie oraz obserwując relacje matka-dziecko w laboratorium w Baltimore. Ainsworth doszła do wniosku, że wśród dzieci można zaobserwować trzy style przywiązania. Dziś znamy jeszcze czwarty, zdezorganizowany, na szczęście występujący bardzo rzadko i dotyczący dzieci z najbardziej zaburzonym poczuciem więzi. 1. Styl bezpieczny Najbardziej powszechny i zdrowy styl przywiązania, tak zwany bezpieczny, obserwujemy u dzieci, które reagują pewnym stresem na separację od matki, cieszą się, kiedy matka wraca, traktują ją jako bezpieczną bazę do ekspoloracji przestrzeni zewnętrznej i generalnie preferują jednego opiekuna (choć wiemy również, że niemowlęta są w stanie tworzyć głębokie więzi z więcej niż jedną osobą). Warto jeszcze przeczytać: 2. Styl nerwowo-ambiwalentny Dzieci przejawiające tak zwany styl nerwowo-ambiwalentny często reagują nadmiernym stresem na zniknięcie matki, a jednocześnie okazują złość i gniew, kiedy wraca. Często są zalęknione, płaczliwe i niezdolne do samodzielnej eksploracji. 3. Styl unikający Trzeci styl przywiązania, tak zwany unikający, obserwujemy u dzieci, które mają silne poczucie odrzucenia przez matkę. W związku z tym nie szukają kontaktu z nią, nie ufają jej i uczą się radzić sobie z trudnościami samodzielnie. Eksperymenty Ainsworth pokazały, że styl przywiązania można określić już u dzieci rocznych lub półtorarocznych. Choć nie wszystkie dzieci przejawiające w bardzo wczesnym dzieciństwie inny niż bezpieczny styl przywiązania będą cierpiały w dorosłości z powodu różnorodnych psychopatologii czy problemów, badania pokazują jednak, że znajdują się one w grupie podwyższonego ryzyka. Uwaga! Reklama do czytania Jak zrozumieć małe dziecko Poradnik świadomego rodzicielstwa Cud rodzicielstwa Wsłuchaj się naprawdę w głos swojego dziecka Tylko dobre książki dla dzieci i rodziców | Księgarnia Natuli Jak postępować, żeby nasze dzieci rozwinęły bezpieczny styl przywiązania? Wbrew pozorom odpowiedź nie jest szczególnie skomplikowana. Po prostu trzeba być wrażliwym i reagować na potrzeby dziecka. Jak to jednak robić? Z pomocą przychodzi między innymi Rodzicielstwo Bliskości, termin stworzony, choć bezpośrednio oparty na teorii Bowlby’ego, przez małżeństwo Searsów. Rodzicielstwo Bliskości zakłada, że bezpieczna i silna więź tworzy się, kiedy niemowlęta są karmione piersią na żądanie, przez większość czasu znajdują się blisko matki (stąd postulat noszenia w chuście), śpią z nią, opiekunowie możliwie najszybciej reagują na płacz dziecka, jeśli poród odbywa się w sposób naturalny, bez niepotrzebnych interwencji medycznych, a noworodek natychmiast po porodzie trafia do matki. Czy zatem dzieci urodzone przez cesarskie cięcie, karmione butelką i śpiące w łóżeczkach wyrosną na nieszczęśliwych, zaburzonych dorosłych? Oczywiście, że nie! Tajemnica dobrej więzi tkwi we wrażliwości rodzica oraz reagowaniu na potrzeby konkretnego dziecka. Sztywne trzymanie się zasad proponowanych przez jakąkolwiek teorię może przynieść efekt odwrotny do zamierzonego. Warto pamiętać, że dzieci rodzą z różnym temperamentem. Niektóre będą potrzebowały być karmione piersią przez dwa lata, inne zrezygnują z tej formy karmienia (i bliskości) znacznie szybciej. Nie jest też tajemnicą, że są dzieci, którą wolą spać same w łóżeczku, inne są szczęśliwe w wózku i nie lubią być noszone w chuście. Trzeba więc obserwować i podążać za własnym dzieckiem. Teorie dotyczące rozwoju dziecka są tylko teoriami, narzędziami, którą mogą pomóc. Jednak najważniejsze jest konkretne dziecko. Jeśli rodzic zna swoje dziecko i adekwatnie reaguje na jego potrzeby, nie ma powodów obawiać się trudności w rozwoju niemowlęcia. Rodzicielstwo Bliskości oferuje być może najłatwiejszą metodę prowadzącą do wytworzenia bezpiecznego stylu przywiązania, ale z pewnością nie powinno być traktowane jako jedynie słuszna droga. Drugą, obok potrzeby wrażliwości na potrzeby dziecka postawą, jest szacunek. Jeśli przyjmujemy wobec dziecka postawę autentycznego szacunku, w zasadzie niewiele więcej trzeba, by wychować szczęśliwego i wierzącego w siebie człowieka. Jakikolwiek zatem styl rodzicielstwa jest nam najbliższy, pamiętajmy, żeby nie zgubić w nim potrzeb dziecka. (1) Deprywacja – ciągłe niezaspokojenie jakiejś potrzeby biologicznej, bądź psychologicznej (częściej). Jest jednym z głównych źródeł stresu obok zakłóceń, przeciążenia i zagrożenia. (źródło: Związek i relacje. Jak budować zdrowe relacje z dzieckiem. Według ostatnich badań, relacje osobiste są jednym z najważniejszych czynników ogólnego szczęścia i dobrego samopoczucia. W rzeczywistości, bliskie relacje zostały powiązane ze zwiększonym poziomem szczęścia, zdrowia, zdrowia psychicznego, a nawet długowieczności Jak mówi znane powiedzenie: sport to zdrowie! Według najnowszych danych i raportów to właśnie sport jest na najniższym szczeblu Piramidy Żywienia, która pierwszy raz została opublikowana w 1992 roku. Aktualizacja, która miała miejsce kilka lat temu pokazała, że to właśnie aktywność jest najcenniejszy determinantem naszego dobrego samopoczucia, witalności i zdrowia. Co więcej – według Światowej Organizacji Zdrowia to właśnie brak sportu jest czwartym wiodącym czynnikiem ryzyka śmiertelności na świecie[2]. Lekarze i trenerzy wskazują, że nawet 30-60 minut aktywności dziennie może realnie poprawić stan naszego organizmu, niwelując ból i zmniejszając ryzyko rozwijania otyłości i nadwagi. Zadanie to wydaje się być tylko pozorne proste – zwłaszcza dla Mam, które niemalże w całości poświęcają się opiece nad swoich maluchem. Na szczęście, aby rozwiązać ten problem, powstał tzw. fitness mama z dzieckiem, który cieszy się coraz większą popularnością i uznaniem. Jak dokładnie wyglądają takie zajęcia? Czy można je wykonywać w domu? Jakie są zalety ćwiczenia z dzieckiem? Dlaczego fitness jest ważny? Aktywność fizyczna pozytywnie wpływa na samopoczucie, witalność, zdrowie, kondycję i nastrój. Zachowanie aktywnego trybu życia buduje nawyki, które w dłuższej perspektywie niosą za sobą wiele zalet. Lekarze, dietetycy i rehabilitanci wskazują, że nawet najkrótszy trening może obniżyć poziom cukru we krwi, poprawić przemianę materii, obniżyć ryzyko powstawania zaburzeń o podłożu sercowo-naczyniowym, obniżyć ciśnienie krwi, a także zapobiec bólom reumatycznym i osteoporozie, jednocześnie wzmacniając system immunologiczny. Do tej listy dochodzi szereg zalet psycho-somatycznych, o których często wspominają psycholodzy i socjolodzy. Według badań sport poprawia wydajność umysłową, zwiększając przy tym zdolność do zapamiętywania i kojarzenia. Regularne ćwiczenia obniżają także prawdopodobieństwo zachorowania na zaburzenia nastroju (głównie dlatego, że ruch pomaga wydzielać serotoninę), poprawiając samopoczucie poprzez budowanie dyscypliny i satysfakcji, a także stanowiąc za doskonałe pole do rozładowania negatywnych emocji. Pozbądź się rozstępów – TOP 3 najlepszych kosmetyków i zabiegów Co to jest fitness z dzieckiem? Fitness z niemowlakiem to koncepcja, odpowiadająca na potrzeby świeżo upieczonych Mam, które chcą zachować aktywny tryb życia, pomimo ograniczonych możliwości i napiętego harmonogramu. Zajęcia organizowane i dobierane są tak, aby Mama mogła swobodnie uczestniczyć w zajęciach sportowych, bez obawy, że maluch nie ma opieki. Podczas ćwiczeń dziecko nie tylko leży obok rodzicielki, ale także uczestniczy w ćwiczeniach, odczuwając radość z nowych aktywności. Zajęcia tego typu pozwalają na noszenie i podnoszenie malucha, który stanowi za naturalne obciążenie i zastępstwo dla gum lub hantli. W niektórych seriach maluch obserwuje Mamę leżąc na macie, podczas gdy ta wykonuje bardziej złożone ćwiczenia, np. z wykorzystaniem piłki. Intensywność ćwiczeń oceniana jest jako “łagodna”, a zajęcia prowadzone są w małych grupach, najczęściej w towarzystwie cichej, relaksującej muzyki. Gdy maluch ma 4. miesiące zajęcia stają się bardziej złożone, nieco trudniejsze, najczęściej z wykorzystaniem chusty do noszenia. Przy tym wszystkim, oprócz klasycznych ćwiczeń, trenerzy podpowiadają jak poprawnie masować dziecko, jak je podnosić, w jaki sposób wykonywać domowe obowiązki z dzieckiem noszonym w chuście. Przykładowe ćwiczenia na fitnessie z maluchem przysiady z maluchem,podnoszenie dziecka nad głowę,wykroki w przód i w bok,leżenie i podnoszenie malucha nad głowę,pompki damskie/męskie,plank,ćwiczenia na piłce, z gumami, niewielkimi hantelkami. Jakie są korzyści zajęć z maluchem? Ćwiczenia wykonywane z maluchem nie tylko pozwalają pozbyć się kilogramów, zachować aktywny tryb życia, ale także budują głębszą więź ze swoją pociechą. Dotychczasowe wnioski wskazują także, że wspólne ćwiczenia rozwijają dziecko, wpływając pozytywnie na jego motorykę i sprawność. Treningi pozwalają odprężyć ciało i duszę, relaksują, umożliwiają odpoczynek od domowych obowiązków i przy okazji koją bóle brzuszka i kolki, z którymi walczą najmłodsze dzieci. Kiedy można ćwiczyć z dzieckiem? Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie, bowiem treningi i zajęcia sportowe dobierane są do potrzeb i możliwości Mam i dzieci. Przed zajęciami instruktor zawsze przeprowadza krótki wywiad lub ankietę, która pozwoli wyeliminować komplikacje zdrowotne (będące wynikiem niedawno odbytego porodu). Ostatecznie zupełnie inaczej wyglądają ćwiczenia po CC, a inaczej ćwiczenia po porodzie naturalnym. Po porodzie fizjologicznym ćwiczyć można już po 6. tygodniu, a po CC – po 12 tygodniu. Przed zajęciami warto udać się do ginekologa i lekarza prowadzącego, aby uzyskać zgodę na wykonywanie aktywności na sali treningowej. Kiedy nie wykonywać ćwiczeń z dzieckiem? Mama nie powinna podejmować aktywności fizycznej, jeśli nadal posiada niezagojone rany poporodowe i schorzenia o podłożu ginekologicznym. Nie rekomenduje się także fitnessu, gdy dziecko walczy z przeziębieniem lub infekcjami, którymi zarazić się mogą inne, obecne na sali maluchy. Bibliografia: [1] Czechowski, J. (2014). Sport szansą społecznego rozwoju człowieka. Społeczeństwo i Ekonomia, (01), 7-19. [2] Leszczyńska, A. (2013). Sport to zdrowie! Refleksje o aktywności fizycznej Polaków. Acta Universitatis Lodziensis. Folia Sociologica, (45), 179-189. Reklama. Dwa pierwsze lata w życiu dziecka są kluczowe w tworzeniu się relacji między rodzicem i dzieckiem. To bardzo ważny etap, od którego zależy dalszy rozwój. Psycholog radzi, na co zwrócić uwagę, żeby te relacje wykształciły się prawidłowo. I jakie sygnały dają nam znać, że coś w podejściu rodzica wymaga zmian. Badania genetyczne na ojcostwo to doskonały sposób, aby uzyskać odpowiedź na nurtujące nas pytania. W niniejszym tekście podpowiadamy w jakich sytuacjach można zrobić testy genetyczne na ojcostwo, jakie są z nich korzyści, a także ile takie testy kosztują. Tego dowiesz się z artykułu: Badania genetyczne na ojcostwo – w jakich sytuacjach można je zrobić? Testy genetyczne na ojcostwo – jakie są z nich korzyści? Badania genetyczne na ojcostwo – ile kosztują? Testy genetyczne na ojcostwo – poznaj prawdę! Procedura w ramach której odbywają się badania genetyczne na ojcostwo jest bardzo prosta. W pierwszej kolejności ustalane są profile genetyczne – domniemanego ojca oraz dziecka. Następnie uzyskane profile genetyczne poddaje się analizie porównawczej celem sprawdzenia, czy między badanymi osobami zachodzi zgodność na określonych markerach DNA. Badania genetyczne na ojcostwo – w jakich sytuacjach można je zrobić? W jakich sytuacjach można zrobić badania genetyczne na ojcostwo? W tej kwestii nie ma praktycznie żadnych ograniczeń! Badanie na ojcostwo wykonasz w przeróżnych sytuacjach – jeszcze na etapie ciąży, bezpośrednio po narodzinach, po kilku, kilkunastu lub nawet kilkudziesięciu latach, gdy domniemany ojciec nie żyje. W zależności od indywidualnej sytuacji Pacjenta doradzimy odpowiednie rozwiązanie. Jako próbki do badań zazwyczaj służą – wymazy z policzka lub mikroślady, czyli przedmioty, na których znajduje się materiał genetyczne ich właściciela. Mogą to być np. szczoteczka do zębów, maszynka do golenia, słomka po soku, guma do żucia, gryzak, włosy z cebulkami, paznokcie, smoczek, sztućce po jedzeniu, niedopałek papierosa, chusteczka z wydzieliną z nosa i wiele innych. Testy genetyczne na ojcostwo – jakie są z nich korzyści? Testy genetyczne na ojcostwo, a dokładniej ich wynik wiąże się z uzyskaniem wielu korzyści, takich jak np.: Uzyskujesz niepodważalny dowód dla sądu np. na potrzeby sprawy alimentacyjnej, spadkowej, rozwodowej itp.; Poprawa samopoczucia – wynik badania pozwala uzyskać pewną i jednoznaczną informację. Dzięki czemu znika uczucie strachu, stresu i niepewności; Szansa na zacieśnienie więzi rodzinnych i zwiększenie poczucia bezpieczeństwa; Możliwość poznania prawdy i dotarcia do swoich biologicznych krewnych; Masz podstawę do ubiegania się o prawa rodzicielskie. Korzyści jakie niosą za sobą testy genetyczne na ojcostwo jest zdecydowanie więcej. Wszystko zależne jest przede wszystkim od indywidualnej sytuacji Pacjenta. Badania genetyczne na ojcostwo – ile kosztują? Wpływ na cenę badań genetycznych na ojcostwo ma bardzo wiele czynników. Od strony samych badań ma znaczenie, czy dane badanie wykonywane jest w ciąży, po narodzinach, na potrzebę rozprawy sądowej, a może po śmierci domniemanego ojca. W wielu laboratoriach kryterium mającym wpływ na ostateczną cenę badania mają również próbki oraz sposób ich pobrania. Inną cenę będą miały testy genetyczne na ojcostwo oparte na wymazach z policzka, a jeszcze inną badania realizowane na mikrośladach. Sposób pobrania próbek również ma wpływ na cenę badania. Bardzo często okazuje się, że pobranie próbek samodzielnie jest tańszym rozwiązaniem niż wizyta w placówce medycznej, gdzie za pobranie materiału do badań odpowiedzialna jest pielęgniarka. Ale to nie koniec! Kwestie takie jak certyfikaty, renoma laboratorium, odczynniki stosowane w ramach analiz, czas oczekiwania na wynik, fakt czy wydawany jest wynik z danymi osobowymi itp. również mają wpływ na cenę badania. Przechodząc więc do sedna, prywatne badania genetyczne na ojcostwo wiążą się z kosztami w przedziale od 600 do 2000 zł. Testy genetyczne na ojcostwo z zachowaniem procedur sądowych to koszt w granicach 1400-2000zł. Najdroższymi są z kolei badania genetyczne na ojcostwo w ciąży. Ich koszt oscyluje w granicach od 2 tys. zł do 7 tys. zł, co wynika z zaawansowanych metod, dzięki którym można ustalić ojcostwo na tak wczesnym etapie. Testy genetyczne na ojcostwo – poznaj prawdę! Nasi Pacjenci dręczeni wątpliwościami i niepewnością zwracają się do nas z prośbą o pomoc. W naszym laboratorium dokładamy wszelkich starań, aby Pacjent poznał prawdę! Badania genetyczne na ojcostwo umożliwiają uzyskanie najważniejszych informacji. Z najwyższym możliwym prawdopodobieństwem – 99,9999% potwierdzą lub w 100% wykluczą ojcostwo. Wydajemy wyniki zgodnie z rekomendacjami Polskiego Towarzystwa Medycyny Sądowej i Kryminologii. Nie zwlekaj, jeśli borykasz się z wątpliwościami skontaktuj się z nami! Wysłuchamy i doradzimy odpowiednie rozwiązanie. Najczęstsze pytania i odpowiedzi na temat testów na ojcostwo Testy genetyczne na ojcostwo – zobacz najczęściej zadawane pytania i odpowiedzi! 👉Jak można zamówić test na ojcostwo? 🏘 Gdzie można zrobić test na ojcostwo? 🏠 W DOMU: próbki możesz pobrać samodzielnie, wykorzystując zamówiony wcześniej zestaw lub zebrać dowolne materiały dyskretne (np. smoczek, szczoteczkę do zębów) lub pobrać wymazy z policzka na patyczki kosmetyczne; próbki do badania może pobrać pielęgniarka mobilna w domu pacjenta (Pielęgniarki, które współpracują z nami przestrzegają wszelkich zasad higieny, każda pielęgniarka mobilna jest przez nas wyposażona w jednorazową maseczkę i rękawiczki!) 🏥 W PLACÓWCE MEDYCZNEJ W CAŁEJ POLSCE Współpracujemy z ponad 250 przychodniami w całej Polsce, umówimy Cię na pobranie próbki do badania najbliżej Twojego miejsca zamieszkania. Umów wizytę domową lub wizytę w placówce: formularz on-line Rejestracja 24 h/dobę 🧬Jakie próbki można przekazać do testu na ojcostwo?W testDNA Sp. z Sp. k. nie dzielimy próbek na „gorsze” i „lepsze”. Każda próbka jest tak samo dobra – musi jednak zawierać materiał DNA badanej osoby. Przykładowe próbki to oprócz wymazów z policzka np. smoczek, szczoteczka do zębów, kubek, słomka, butelka, puszka, sztućce, chusteczka z katarem czy niedopałek papierosa. Każda próbka jest objęta gwarancją – czyli jeśli z jakiegoś powodu nie będzie nadawała się do badania, można przekazać bezpłatnie kolejną. Poczytaj więcej: Jakie próbki można przekazać do testu na ojcostwo… 📄 Jak wygląda wynik testu na ojcostwo?Wynik badania na ojcostwo wykonywanego w testDNA Sp. z Sp. k. to dokument – kilkustronicowy raport. Zawiera on przede wszystkim słowną interpretację rezultatu (czyli wskazuje, z jakim prawdopodobieństwem badany mężczyzna jest ojcem badanego dziecka). Na wyniku znajdują się ponadto tabele z profilami genetycznymi uczestników, opis stanu próbek, opis wykorzystanej metody oraz podpisy i pieczątki osób przeprowadzających badanie. Zobacz przykładowy wynik… 👶 👨‍🦰 Kto musi wziąć udział w teście na ojcostwo?Do wydania jednoznacznego wyniku potrzebne są próbki od domniemanego ojca i dziecka. Nie ma potrzeby, aby do testu był włączany materiał od matki. ✅ Kiedy wynik testu na ojcostwo jest pewny?Wynik testu na ojcostwo jest pewny, kiedy jest zgodny z rekomendacjami Polskiego Towarzystwa Genetyki Sądowej i Kryminologii. Potwierdzenie ojcostwa powinno wynosić ponad 99,9999% – wtedy określane jest w genetyce jako prawdopodobieństwo graniczące z pewnością. Wykluczenie musi być natomiast stuprocentowe (100%). W testDNA Sp. z Sp. k. wydajemy właśnie tylko takie wyniki. ⁉ Czy test na ojcostwo trzeba powtarzać?Nie – test na ojcostwo wystarczy wykonać raz w życiu, ponieważ analizowane w tym badaniu fragmenty DNA nie zmieniają się. Zdarzają się jednak sytuacje, że Pacjenci powtarzają badanie ojcostwa wcześniej wykonane w mało wiarygodnym laboratorium – zlecają je raz jeszcze, tym razem w testDNA Sp. z Sp. k., aby zyskać całkowitą pewność. 👶 Kiedy najwcześniej można zrobić test na ojcostwo?Badanie na ojcostwo można zrealizować już na etapie ciąży: od 8 tygodnia (na podstawie krwi ciężarnej) albo od 15 tygodnia (na podstawie płynu owodniowego). Po narodzinach dziecka test na ojcostwo można wykonać od drugiej doby życia. Jeśli rodzina dysponuje materiałem genetycznym od domniemanego ojca, test można zlecić także po jego śmierci. 🏠 Czy test na ojcostwo można zrobić w domu?Tak! Test na ojcostwo śmiało zrobisz w domu – samodzielnie pobierając próbki lub umawiając wizytę domową pielęgniarki. 🧬 Co się stanie, jeśli nieprawidłowo pobiorę wymaz do testu na ojcostwo?Pobranie wymazu z policzka jest bardzo proste, dlatego najczęściej wykonywane jest prawidłowo. Jeśli na wymazówce nie będzie odpowiedniej ilości DNA, masz gwarancję – kolejne pobranie jest w cenie. 🙏 Czy test na ojcostwo jest bezpieczny?Test na ojcostwo jest całkowicie bezpieczny zarówno dla dorosłych, jak i dla dzieci – próbki to wymazy z policzka (których pobranie jest proste i bezbolesne) albo materiały dyskretne (np. szczoteczka do zębów, smoczek, maszynka do golenia). 🕐 Ile się czeka na wynik testu na ojcostwo?Jeśli od wszystkich badanych osób pobrane są wymazy z policzka – wynik otrzymasz do 5 dni roboczych. Jeśli będą to natomiast próbki dyskretne lub wymazy pobrane na patyczki kosmetyczne – rezultat dostępny będzie do 10 dni roboczych. 📊 Jak otrzymam wynik testu na ojcostwo?Wynik otrzymasz w sposób zaznaczony na formularzu zlecenia badania. Możesz otrzymać go on-line i/lub wysyłkowo bądź odebrać w wybranej przychodni. 👨‍🔬 Jak się robi test na ojcostwo?Badanie ojcostwa zrobisz w bardzo prosty sposób. Wystarczy znaleźć odpowiednie laboratorium – najlepiej certyfikowane i z dużym doświadczeniem. Następnie po uprzednim kontakcie z placówką wypełniasz właściwy formularz i dostarczasz dogodne dla siebie próbki – wymazy z policzka lub mikroślady. Po tym kroku zostaje Ci jedynie oczekiwać na wynik. ✅ Czy test na ojcostwo można zrobić na kwarantannie?Tak! Test na ojcostwo zrobisz również na kwarantannie – wybierz formę całkowicie bezkontaktową. ✨ Ile kosztuje test na ojcostwo?To, ile kosztuje test na ojcostwo, sprawdzisz w naszym CENNIKU. 💸 Czy można opłacić badanie na raty?Tak – koszt badania na ojcostwo można rozłożyć na raty (5-60 rat). Wystarczy zostawić swój numer telefonu, by dział finansowy skontaktował się w tej sprawie. Gwarancja kredytowa zostanie przesłana kurierem w ciągu 2 dni – nie trzeba więc udawać się do banku. Pod uwagę brane są dochody nie tylko z umowy o pracę, ale też np. umowy zlecenia, umowy o dzieło czy emerytury. Poczytaj więcej o ratach… ❎ Czy test na ojcostwo można zrobić na NFZ?Narodowy Fundusz Zdrowia pokrywa koszt badań medycznych – które mają na celu poprawę stanu zdrowia pacjenta, wykrycie chorób etc. Test na ojcostwo nie należy do tego rodzaju badań – nie można go więc zrobić na NFZ. 💰 Jak zapłacić za test na ojcostwo?Za test na ojcostwo można zapłacić w wygodny dla siebie sposób: tradycyjnym przelewem bankowym, przelewem internetowym przez system Dotpay albo przekazem pocztowym. W przypadku pobrania próbek w placówce pierwsza część opłaty (100-200 złotych – zależnie od placówki) często zostaje uiszczona na miejscu (otrzymasz stosowną informację). 💯 Czy testy na ojcostwo są wiarygodne?Testy na ojcostwo to najbardziej wiarygodne badanie w zakresie ustalania ojcostwa. Zgodnie z rekomendacjami Polskiego Towarzystwa Medycyny Sądowej i Kryminologii za wiarygodny wynik potwierdzający ojcostwo, uważa się wynik z prawdopodobieństwem powyżej 99,9999%. W naszym laboratorium przestrzegamy powyższych wytycznych dlatego wiarygodność testów na ojcostwo jest niepodważalna. 📃 Czy można zrobić test na ojcostwo bez zgody matki?Przy badaniu ojcostwa na 24 markerach DNA, wystarczy aby w badaniu udział wzięli – domniemany ojciec oraz dziecko. Badanie w takim zakresie pozwala wystawić wiarygodny wynik zgodnie z rekomendacjami Polskiego Towarzystwa Medycyny Sądowej i Kryminologii bez obecności matki w badaniu. Przeczytaj, jak oceniają nas nasi pacjenci: „Jestem zadowolona z całego zamówienia. Przesyłka została wysłana ekspresowo, odebranie od kuriera również odbyło się na drugi dzień. Co do ceny to nie mam porównania z inną firmą, gdyż zamówienie składałam pierwszy raz, dla mnie cena jest zadowalająca za całość i jakość zamówienia. Odnośnie obsługi klienta- nie miałam żadnych dodatkowych pytań, a o wysłanym raporcie poinformowano mnie telefoniczne, co było na plus. Generalnie całość przebiegła bezproblemowo i bardzo szybko. Także będę polecać dalej jeśli będę miała okazję.” „Serdecznie polecam Laboratorium medyczni dbają o to, aby wszystko było zrealizowane na najwyższym poziomie. Na nurtujące pytania odpowiadają wyczerpująco, kompetentnie i mimo trudnych chwil dla pacjenta jakie są związane z wykonaniem określonych badań zawsze jest świetna atmosfera i uśmiech w słuchawce telefonu. Korzystając z usług laboratorium zapewniam, że nikt nie będzie potraktowany jako „następny” lecz jako współpracownik, rozmowy są tak długie ile tego wymaga sytuacja nikt nie pospiesza, ani nie bagatelizuje próśb pacjenta. Komunikacja z personelem ma najwyższą jakość, ponieważ zawsze odbierają telefony i na bieżąco dają znać na jakim etapie jest badanie, które się całego serca polecam tą firmę i mam do nich zaufanie, dlatego też nie zamieniła bym jej na żadną inną.” „Szczerze polecam! Kontakt z laboratorium pomimo weekendu był na5+. Wszystkie informacje rzeczowo przekazane, dzięki czemu bardzo łatwo przeszliśmy przez całą procedurę. Wyniki badań zarówno mailem jak i pocztą doszły błyskawicznie. Zdecydowanie polecam!” „Szanowni Państwo,obsługę Klienta/ Pacjenta w Państwa Labolatorium oceniam celująco: podczas rozmowy przez chat uzyskałam proste i kompleksowe informacje o interesujących mnie badaniach. Kiedy zaszła taka potrzeba, rozmowę na chacie elastycznie zmieniliśmy na telefoniczną i mailową. Prosta instrukcja obsługi sprawiła, że samo pobranie materiału do badania było bezstresowe. Czas dostarczenia/odebrania przesyłki oraz wyników był bardzo zadowalający, a mailowa forma wyników badań ułatwia szybki i prosty dostęp do nich w każdym miejscu. Już teraz polecam Państwa usługi osobom zastanawiającym się nad wykonaniem badań serdecznie” Praca w naszym laboratorium . Bezpłatna rozmowa Gwarantujemy indywidualne podejście do każdego pacjenta Pomoc 7 dni w tygodniu: poniedziałek-piątek: 7:00-19:00, weekendy i święta: 9:00-17:00 Marcin Kliś Joanna Musiał Ewelina Czernachowska Ewa Przeliorz Data publikacji: 28/02/2022, Data aktualizacji: 14/03/2022 4r5vuwE.
  • g228sns2mg.pages.dev/82
  • g228sns2mg.pages.dev/86
  • g228sns2mg.pages.dev/76
  • g228sns2mg.pages.dev/40
  • g228sns2mg.pages.dev/40
  • g228sns2mg.pages.dev/71
  • g228sns2mg.pages.dev/36
  • g228sns2mg.pages.dev/74
  • badanie więzi z dzieckiem przykładowe pytania